Van ballenbak tot oefendebat

Wat ga je doen mam? vraagt Fleur als ze mij twee tassen ziet inpakken. De rugtassen van Nils (10) en die van mezelf. We gaan op schoolreis schat. Excursie! roept Nils vanuit de woonkamer. Oh, excuses, we gaan op excursie. Met grote jongens die in de brugklas zitten zijn de schoolreisjes passé. We gaan op excursie naar Den Haag, naar de Tweede Kamer. Dat is wel even wat anders dan de Apenheul.

Van een mede-brugklas-mama krijg ik een appje. Je kunt je opgeven om mee te gaan op excursie naar Den Haag! Nog geen 10 minuten later heb ik me aangemeld. Niet alleen omdat het mijn vrije dag is en manlief thuis is voor de meisjes. Nee, ook omdat de stap naar de brugklas al enorm was. Nils doet het ontzettend goed, maar zo’n excursie brengt toch veel spanning met zich mee. Ik geef toe; voor mij als moeder ook. Om precies die reden gaf ik me 7 jaar geleden voor het eerst op als hulpouder. Toen was het alleen voor het zomerfeest van de peuterspeelzaal en stond ik de hele ochtend kindjes in en uit de ballenbak te tillen. Ik zie mijn kleine jongetje met blond kuifje nog staan, met zijn handjes de lucht in de lucht gestoken, klaar om opgetild te worden. Ikke ook mama!

Ik ken je niet

Het contrast had niet groter kunnen zijn. Om 9.00 uur ‘s morgens stap ik de school in. Nils is er al. Ik zie hem in de aula, maar op het moment dat ik naar binnenstap doet hij of hij me niet ziet en blijft zo ver mogelijk uit mijn buurt. Oké, zijn we in die fase beland? Ik tref al snel de docent die meereist. De conciërge drukt een pakje mondkapjes in mijn hand. Voor in de bus. Daar heeft vast niet iedereen aan gedacht. Mondkapjes? Waar zijn de zakdoekjes voor snottebellen gebleven? Met een groep van 30 pubers lopen we naar de bus. Ik had me mentaal aardig voorbereid en ik voel me er verantwoordelijk voor dat de bus niet totaal gesloopt wordt. Dat vooroordeel klopt niet. Vrijwel iedereen duikt achterin de bus, telefoons komen uit de jaszakken en je hoort ze niet. Geen kindjes die huilen om mama, geen kindjes die moeten plassen onderweg en mijn eigen kind klampt zich niet aan me vast. Want vandaag kent hij mij niet.

Lees ook: Als je kind ineens een prepuber is

Politiek en mac donalds

Om 10.00 uur worden we in Den Haag opgevangen door een andere docent. Hij geeft maatschappijleer en gaat met ons mee die dag. Niet verkeerd moet ik zeggen. Juf Marijke van groep 3 was altijd gezellig, maar meneer van Beek is zeker niet onprettig om naar te kijken. Het oog van de moeder wil ook wat. We gaan naar binnen bij Prodemos. Een bedrijf dat voorlichting en educatie over politiek verzorgt. Ik blijf van verbazing in verbazing vallen. Was ik dan zelf zo ongeïnteresseerd op school? Het grootste deel van deze kinderen zet zich echt in en is nieuwsgierig. Ze willen leren en pakken het debatteren snel op. En dat terwijl ze in een nagemaakte Tweede Kamer het opnemen tegen een 6VWO uit Bloemendaal. Ik ben onder de indruk. Waar ik ook van onder de indruk ben is wat er in de pauze weggewerkt wordt bij de Mc Donalds. Daar weet mijn kind me overigens wel te vinden, want hij heeft geen portemonnee bij zich.

Ik kom even bij jou lopen

Mijn kind is deze dag ontzettend in zijn element. En ik ook. Stiekem vind ik het zelf heel erg leuk om deze grote kinderen te zien en horen nadenken. Wat gebeurt er in de wereld? Betekent dit iets voor mij? Wat betekent het voor de toekomst? Ik krijg een waardevol inkijkje in het middelbaar onderwijs en hoe deze grote kinderen zich aan het ontwikkelen zijn tot mini-volwassenen met een eigen mening. Aan het eind van de dag hebben we de Eerste Kamer en de Tweede Kamer bezocht. Zijn we getuige van een klimaatmars richting het binnenhof én horen we meneer Rutte spreken over het geld van de koning. Dit alles ging gepaard met een hoop humor, vooral bij de beveiligingspoort als we onze scharen uit de etuis moeten halen. Een dag vol indrukken.

Om 16.00 uur ben ik wel klaar om terug te gaan naar de bus. Mijn pre-puber ook. Ineens duikt hij op naast me. Hoi mam, ik kom even bij jou lopen. Want ja, jij loopt ook de hele dag maar alleen. Hij komt naast me zitten in de bus. We zeggen niks, maar ik voel me weer even de mama van het peutertje met het blonde kuifje.

Liefs, Leonie

Lees ook: Choose your battles