Waarom één stapje terug doen, nooit genoeg is.

Hoe gaat nu met je? Ik antwoordde met: Ik ben er niet enthousiast over. Waarover? Over hoe het gaat. Hoe het met mij gaat. Oh.

Na 37 weken zwangerschap, pre-eclampsie, het vierde trimester en maanden met slaaptekort,- en problemen, postnatale depletie en door blijven gaan is het vat leeg. Dat het leeg is, je batterij op nog 5 procent knippert dat concludeer je altijd pas wanneer je niet een maar meerdere keer over je grenzen heen gaat. Het positieve aan dit verhaal? Toen de alarmbellen afgingen deed ik niet een maar wel minimaal vier stappen terug. En dit is waarom ik er van overtuigd ben dat we dat eigenlijk allemaal moet doen. Een stapje terug, of opzij, of op de plaats.

Uitgeput? Je komt er altijd te laat achter

Dat je uitgeput raakt, fysiek en/of mentaal daar kom je altijd te laat achter. Want je lichaam geeft past een signaal af als het niet meer gaat. En we luisteren pas naar het signaal als het écht niet meer gaat. Wanneer we spontaan beginnen te huilen als iemand je vraagt hoe het gaat. Of wanneer je pijn ervaart of blokkades waardoor je letterlijk niet meer kan bewegen. Als je moeder bent, heb je immers geen tijd om hier gehoor aan te geven. Bovendien als je dingen benoemd, worden ze alleen maar groter. Ergens tussen de bedrijven door merk je het misschien wel op, maar de trein vol verwachtingen dendert door. Want die verwachtingen, stel eens dat we er niet aan voldoen of dat we ze loslaten?!

Ja maar, het hoort er toch bij?!

Niet slapen? Hoort erbij. Teveel hooi op je vork? Moet toch kunnen, het is immers maar voor een keertje en tijdelijk. Een bomvolle agenda, ook in het weekend? Heel normaal. Tijd om te niksen, relaxen of gewoon doen waar je op dat moment zin in hebt? Nou, wat een onzin is dat. En bovendien als we zoiets doen, zoals het bijhouden van een dagboek of opschrijven waar we dankbaar voor zijn, dan moet het wel minstens een romantisch stuk proza zijn. Net als die yogales die we volgen. Daar moet we wel alle houdingen perfect uitvoeren want anders keren we onvoldaan huiswaarts. Maar onderneem jij actie als je je niet goed voelt? Je eigenlijk het gevoel hebt dat je jezelf in de weg zit? Of wijf je het weg onder de noemer ‘het hoort er bij’?

Maatschappelijke druk is als een sprookje

Net als het perfecte plaatje, of juist het laten zien op social media hoe ‘het echte leven er uit ziet’. Gemaakt, geknutseld, gefilterd of niet. Jij kijkt wel naar en dat is een keuze. Een keuze waar je onbewust misschien best wat druk op jezelf legt. Want hoe vaak zeggen we niet: Ja maar, zij vinden dit. Of: Ja, die anderen doen dat toch ook? Maatschappelijke druk is een sprookje. Het bestaat niet. En daarnaast is het sprookje wat niet eens in een boek staat opgeschreven. Het is een beeld, illusie of overtuiging die alleen bestaat in ons eigen brein. We zijn bang dat we in de ogen van anderen niet voldoen aan een onzichtbare lat die we zelf opgehangen hebben. En als we allemaal ook de ander zijn, bestaat het oordeel dus ook niet.

Er is niemand die zegt jij moet als moeder elke dag minimaal aan deze eisenlijst voldoen. En dan heb ik niet over voorzien in de basisbehoeften van je kind. Wat we van onszelf verwachten is dat wat we observeren, onszelf aanleren en aanrekenen bij elkaar opgeteld. Sta je wel eens stil bij hoe je je mentaal voelt? Hoeveel je van jezelf moet? Of hoeveel druk je je zelf oplegt?

Wat als je stopt met optellen?

Wie stopt met optellen, zal ongetwijfeld concluderen dat er maar een oplossing is in de som. Wil je de batterij weer opladen? Dan zal je moet minderen. Met alles. Spullen, activiteiten, sociale evenementen, lijstjes, bezigheden. Niet voor niets is je verlangen naar eenvoudiger of simpel leven groot. Bij mij tenminste wel. Dat klinkt misschien groot maar een kleine aanpassing kan je al helpen. Het leven is al complex en prikkelend genoeg, gewoon zoals het is. Ook als je daar niet continue allerlei ervaringen, zoektochten, spullen en inzichten aan toe blijft voegen.

En zo concludeerde ik dat ik met één stapje terug er niet ging komen. Eén rustmomentje, één kast opruimen en een keer op tijd naar bed is slechts een pleister, die met zekerheid weer loslaat. Maar wat dan wel? En vooral wat doe je met je ego, met je geweten, en met die ellendig hoge lat die boven je hoofd hangt? Want het moet toch gewoon kunnen? Je moet je toch gewoon niet zo aanstellen. Hup, niet klagen. Niet piepen. Schouders er onder en door. Dan komt het vanzelf wel goed.

Maar dat komt het niet. Natuurlijk, op dagen waarop ik ‘s ochtends uitgerust wakker word, mij leuk aankleed, voldoende energie heb om een wagen met twee kinderen voort te duwen voor een flinke wandeling en we allemaal lachen in plaats van huilen, voelt het wel even goed. Dan heb ik minder last van negatieve gedachten en hoef ik die dus ook niet vriendelijk te negeren. Alleen van zulke dagen heb je er heel veel nodig voordat de batterij weer ergens acceptabel niveau is.

Vaker naar jezelf omkijken, hoe doe je dat?

Tijd dus om actie te ondernemen om heel veel van dat soort momenten te creëren. Dat zou je denken. Maar ook daar zit de valkuil; niet alles is maakbaar. Het enige wat werkt is zijn en leven in het nu. En nu kan je maar één ding tegelijkertijd doen. Oké, als moeder misschien toch twee maar multitasken is ook niet zaligmakend. Oftewel kom niet in actie; doe niets. Doe eens niets en ervaar wat dat met je doet. Ongetwijfeld brengt het onrust. Want je moet nog zoveel van jezelf. Zo ging ik op zoek naar manieren om mezelf te kalmeren. Dat begon uiteraard met het bekritiseren van mezelf. Want hoezo ging ik niks doen? Niet in actie komen? Het enige wat ik moest doen was stoppen met doorgaan. Tot stilstand komen. Zonder verwachting wat daarna zou gebeuren. Gewoon een beetje aardig zijn voor mezelf. En luisteren naar wat ik écht nodig had.

Het eerste wat in mij opkwam was; dan stop ik met alles. Met alles wat ik online doe. Social media, bloggen, alles. Klinkt als een oplossing maar ergens weet ik ook dat mijn creatieve hart dan op den duur weer verlang naar creëren, schrijven en vastleggen. Dan begin je dan toch opnieuw? Maar ik besloot dat ik ook gewoon even niks kon doen. Gewoon zo laten, in plaats van alles aan verandering onderwerpen.

Als vanzelf ging het uiteraard niet. Milder zijn voor jezelf is een proces. Aanvaarden dat minder doen, milder zijn, echt helemaal fantastisch is, daar begint het. Je hoeft het niet direct te accepteren. Begin maar met aanvaarden. Je mag het namelijk ook best stom vinden, irritant en verdrietig. Die emoties door horen er bij. Die zijn normaal als het gaat om veranderen. Als je die weet te omarmen dan kan je in ieder geval vooruit. Dan is er ruimte om die belemmeringen te onderzoeken, mogelijk op te lossen en uiteindelijk de nieuwe situatie te accepteren. En dat proces gebeurt zelfs in de kleinste verandering. Bijvoorbeeld als je partner iets doet, zodat jij meer ademruimte hebt, dan gaat het ongetwijfeld niet zoals jij het zal doen, maar het gebeurt wel. En dat is uiteindelijk belangrijker. En alles wat jij daar van vindt is onderdeel van jouw verwachtingen. Of dat nou het bedritueel is of de inhoud van de lunchtrommels. Durf jezelf af te vragen; hoe belangrijk is het echt?

Maak je geen illusies

Daarnaast concludeerde ik dat ik mezelf niet meer wel overschreeuwen. Waar het vandaan kwam, ik weet het niet. Maar het was er ineens. Tijdens een meditatie. Die ik midden op de dag deed. Nadat ik eerst een douche had genomen, mijn haar had gewassen en kaarsjes had aangestoken. Ik had er behoefte aan dus ik deed het. Toen ik dit later op de dag deelde met anderen kwam direct de vraag: Maar hoe doe je dat dan allemaal? Ja, dat weet ik ook niet. Daar is geen pasklaar antwoord voor. Maar wat ik vooral doe is mij bezighouden met wat ik écht belangrijk vind. En met dat waar ik dus écht tijd en aandacht aan wil besteden. Oké en maak je nu geen illusies dat ik iedere dag alleen maar zit te mediteren en uitgebreide spasessie houdt in onze badkamer. Want dat is dus niet het geval.

Wat ik wel geleerd heb is dat als ik iets wil het moet doen of juist moet laten. En dat ik activiteiten zoals het huishouden beter direct kan doen, dan ze de hele dag als een opstaande word document met mij meeslepen. Dat is namelijk super inefficiënt én bovendien kost het energie. Veel meer energie dat die vijf minuten waarin je de vaatwasser uitruimt of die vijftien minuten waarmee je de schone kleding opgevouwen in de kast krijgt. Wat ik moet laten is proberen om alles op één dag te doen. Om meerdere dingen tegelijk te doen. Het maakt mij in geen enkel opzicht een blij mens, een leuke mama en noch in balans. En dat wil ik niet.

Lees ook: Ligt er een mommy burn-out op de loer?

Wat het ook is, als je niet blij bent met hoe dingen lopen, als je niet vrolijk wordt van het vooruitzicht van je dag, onderzoek dan wat dat gevoel veroorzaakt. Wees eerlijk naar jezelf. Luister naar het verlangen dat binnen in je zit. Zorg dat je stress vermindert. En breng de stroom aan informatie van buitenaf tot stilstaan (of in ieder geval verklein die kolkende rivier). Verwacht geen wonderen in één dag. Geef het tijd, gun jezelf tijd en dan weet ik zeker dat je straks nooit meer achter jezelf aanrent.

Liefs, Anouk

Lees ook: Ik ben niet zo een moeder