De lolly meneer

Maud (8) en Fleur (7) zijn al twee grote meiden. Meiden die zelf de wijk in mogen om lekker buiten te spelen. Nog altijd is Leonie super blij met de verhuizing van twee jaar geleden naar de kindvriendelijke wijk waarin ze nu woont met haar gezin. Leonie kan de kinderen loslaten om op avontuur te gaan met z’n tweetjes of met vriendinnetjes. Toch zou ze die twee stiekem weleens willen achtervolgen. Want hoe komen ze op het verhaal van die kinderlokker? En wie is de lolly meneer?

De kinderlokker

“Fleur ga je mee skeeleren bij de toren?” Maud heeft haar skeelers al aan en Fleur maakt aanstalten ze ook uit de schuur te halen. “Maar dan ga ik niet bij de toren, want daar woont een kinderlokker”. Bij deze woorden schiet ik bijna in de lach. Gewoon omdat het zo herkenbaar is van vroeger. Kinderen die elkaar gek maken over kinderlokkers. Volgens mij weet Fleur niet eens wat een kinderlokker is. Ik ben toch wel nieuwsgierig dus vraag even na hoe ze bij dit verhaal komt. Mijn eigen jeugdherinnering wordt bevestigd; van een kindje uit de wijk. Ik stel Fleur gerust en zeg dat er heus geen kinderlokkers zijn. Niet veel later rollen de zusjes samen de tuin uit. Fleur op een step, want die kon één skeeler niet vinden.

Wat een pret, ik hoor de meiden gieren van het lachen. Ik hoor het tikken van de skeelers klik-klak-klik, en het kletteren van het stepje trappetje op, en rollend het hellinkje af, opnieuw en opnieuw. Even later hoor ik ze niet meer. Ik zak weg in mijn tuinset, genietend van de eerste voorjaarszon in maart. Een boek erbij. Ik heb het goed voor elkaar. Kinderen loslaten en vrijheid geven is ook een vrij momentje voor mama.

“Daar mag je aanbellen voor een lolly.”

Een half uur later komt Fleur terug. Op de step, met een grote lolly in haar mond. Dat is op zich al geen heel goede combinatie. Ik vraag hoe ze aan de lolly komt. “van de lolly meneer’. De lolly meneer? Dit moet ze me uitleggen. “Wie is de lolly meneer en hoe kom je nou aan die lolly?”, vraag ik haar streng. Fleur vertelt me dat het vlakbij vriendin Noa was en ze met Noa had aangebeld bij de lolly-meneer. Dat is een meneer bij wie je mag aanbellen en dan krijg je van hem een lolly. Noa haalt er wel vaker een lolly.

ALARMBELLEN!

Wat een vreemd verhaal. Fleur merkt aan mij dat ik niet zo enthousiast reageer. Ik weet ook even niet zo goed wat ik ermee moet. Ik vind het niet oké, maar wil haar ook niet bang maken. Ik heb zojuist zelf verteld dat kinderlokkers niet bestaan. Ik leg haar uit dat ik het niet zo netjes vindt dat ze aanbelt bij een vreemde en die dan om een snoepje vraagt. Dat vindt zij natuurlijk stom. Want ja, het was nog een kauwgomlolly ook!

De keerzijde van loslaten

De lolly meneer maakt wat bij me los. Hij heeft me aan het nadenken gezet. Ik wissel van gedachten met Anouk die me binnen een minuut de zoekresultaten van ‘kinderlokker’ doorstuurt. Oef! De harde realiteit staart me aan via mijn mobiel. Ik kan makkelijk zeggen tegen mijn kind dat er geen kinderlokkers bestaan. Maar dat klopt niet. Ook al is er misschien maar 1 procent kans dat zo iemand in de wijk rondloopt, het kan wel. Het wordt tijd voor een gesprek met mijn grote meiden én tijd om kennis te maken met de lolly meneer.

Ik zei het toch!

Vlak nadat de lolly op is staat Noa voor de deur. De meisjes gaan weer spelen. Nog heel even bij de toren. Tot ze weggestuurd worden door een van de bewoners. Die oude mensjes die lekker op hun balkon zitten kunnen het geluid van die fijne stembanden van mijn (b)engeltje niet goed verdragen. Fleur vindt het stom: “Ik zei het toch mam: kinderlokkers!”

Liefs, Leonie