Weet je al wat het wordt? Een jongen of een meisje?

Misschien, of eigenlijk weet ik wel zeker, dat die vraag mij de afgelopen weken het meest is gesteld. Weet je al wat het wordt? Een jongen of een meisje? Zelfs toen we net terugkwam van een maand Malaga vroeg de overgrote meerderheid van de mensen om mij heen naar het geslacht van ons derde kindje. Niet naar hoe we het gehad hadden daar. Tijdens het sporten, op straat, in de speeltuin. Hier en daar maak ik nog een grapje. Ik weet in ieder geval dat het een baby wordt en geen puppy. Ook geen pony.

Wil ik het eigenlijk wel weten?

Wilde ik het zelf eigenlijk wel weten? Of liet mij ineens beïnvloeden door mijn eigen woorden en de bevallingtrends? En als ik het wist, wilde ik het dan wel delen of het een jongen of een meisje is? Of een verrassing houden tot het kindje geboren is? Helemaal niet weten voelde een beetje als geen optie. Voornamelijk omdat we het namenspel al twee keer hebben uitgespeeld. En vanwege de praktische kant. Nordin is immers nog een baby, en welke babyspullen, kleertje en meer van dat wil ik bewaren. Want met twee jongens in huis hebben we hier en daar toch ook wat items die toch wel genderspecifiek zijn. En aangezien ik al besloten had niet alles meer eindeloos te bewaren, besloot ik, dat ik in ieder geval voor de praktisch insteek ging.

Wachten tot de 20 weken echo

Hoewel ik bij mijn eerste twee zwangerschappen niet kon wachten om naar een pretecho te gaan, vond ik het nu zo’n gedoe om op een passend tijdstip een afspraak in te plannen dat ik besloot te wachten tot de 20 weken echo. Iets waarmee ik blijkbaar de ongeduldigheid van de mensen in mijn directe omgeving nog een beetje meer wist te prikkelen. Voor mij maakte het al niet meer uit. Ik maak er overigens geen geheim van dat ik drie jongens in huis écht heel tof zou vinden. Maar een jongen of een meisje? Het allerbelangrijkste: een gewone, normale echo bij het termijn van 20 weken zwangerschap. Ik maakte mij wel zorgen. Wat als het niet goed gaat met ons kindje? Want inmiddels weet ik ook dat het anders kan zijn. Ken ik de verhalen. Die verhalen die je niet wil lezen, maar die je aandacht ineens vasthouden.

Nooit durven dromen

Goed. Dat was de echo. Een genot om naar dit kindje te kijken zei de verloskundige. Zo fijn om te horen. Zo lief ook dat ze dat zei. En nog meer maakte het mij eigenlijk niets uit. Een derde kindje. Daar had ik nooit van durven dromen. En daar op het grote scherm bewoog een klein mensje heen en weer. Met alles erop en eraan. Handjes, vingertjes, teentjes, oren. Ongekend mooi. Iets wat je iedereen met een kinderwens toewenst. Een zwangerschap. Een zorgeloze zwangerschap. Vooraf had ik al gezegd, we willen het geslacht wel weten, maar we willen het nu niet weten. Kijk maar even de andere kant op nu, dan bekijk ik de laatste dingen. En zo gingen we met een poederkanon naar huis. Want dat leek mij dan toch wel tof.

Verrassing! Het is een…

Zo’n poef.. en dan is alles in een keer bezaaid met confetti, of vliegt er een gekleurde wolk door de lucht. En dan je reactie. Want leuk dat een verloskundige naar een beeld kijkt en zegt: jij krijgen een… En dan zegt ze jongen of meisje. En uiteraard ben je dan ook blij, maar niemand ziet het. Jij zelf ook niet. Dus die wens sprak ik uit en lieve Stacey bood aan om dat moment vast te leggen. En zo gingen we. Met het antwoord in een bus vol poeder. Roze of blauw? Het maakt niet uit kleintje. Je bent zo welkom. Je bent ons grootste cadeau en we houden van jou. Mijn kleine croissantje.

Liefs, Anouk

De foto’s bij deze blog zijn gemaakt door Stacey van Ouderschapsfotografie by Stacey