De moestuin-honkbal-schoolreismoeder

Als moeder kom je soms op plekken terecht waar je van tevoren nooit gedacht had dat je daar zou staan. Zo schreef Leonie eerder deze blog over de bardienst op de voetbalvereniging. “Twee frikandellen en een kipcorn!”, stond ze daar te schreeuwen. Totaal uit haar comfortzone. Dit schooljaar werd er weer vaak om hulpouders gevraagd op de basisschool van Leonie’s dochters. Zonder twijfel stortte Leonie zich in nieuwe avonturen. Je leest het in deze blog.

Je kan het nóg niet mama

“Hé, ze zoeken een hulpouder die meegaat met groep 6 naar de moestuin op vrijdagochtend.” “Oh, leuk mama, ga jij mee? Oh wat leuk, dat zou ik zo leuk vinden.” “Weet je dat zeker?” roept manlief vanaf de bank, “dat kost je je vrije ochtend. En tuinieren? Dat is toch niets voor jou?” Oke, ik moet toegeven, ik heb nou niet bepaald groene vingers. Vrijwel alles in mijn tuin gaat dood. Maar Maud zegt: “Je kan het nóg niet mama”. En ik heb er eigenlijk wel zin in. Het kost me inderdaad mijn vrije ochtend, maar levert me quality time met Maud op.

Moestuinmoeder

En zo gebeurt het. Op vrijdagochtend sta ik om 10.00 uur klaar bij school. Samen fietsen we in onze fluorescerend gele hesjes naar de volkstuin. Alle kinderen hebben twee vierkante meter per tweetal en al gauw staan we te schoffelen, scheppen en zaaien. We zijn lekker buiten en ik geniet van mijn kind. Je aanmelden voor dit soort uitjes heeft als voordeel dat je kan spieken hoe je kind is in een groep. Ik zie hoe Maud opgaat in de activiteit en leer van de juf; worteltjes kunnen niet naast de aardappelen in de aarde. Ik weet niet meer waarom, maar het heeft te maken met de grond. In de dagen daarna gaan Maud en ik af en toe naar de moestuin toe om Maud haar tuintje water te geven. Ik weet niet wie er enthousiaster reageert op de eerste groene sprietjes die naar boven komen! Krijg ik toch nog eens groene vingers.

Honkbalmoeder

Een paar weken later staat er weer een oproep op de schoolapp. Welke kinderen van de bovenbouw doen mee met het bee-balltoernooi? In mijn tijd heette dit peanutball, of honkbal, softbal. In ieder geval wil Maud meedoen. Er wordt een hulpouder gezocht, ook voor schoolhockey trouwens, daar zochten ze ook een ouder die het spel wil begeleiden. Aangezien ik helemaal niets van hockey weet en wel van honkbal geef ik me maar op als begeleider voor de honkballers en zet er als opmerking bij: indien niemand anders zich aanmeldt dan doe ik het wel. Mag jij raden wat er gebeurde.

Op de dag van het honkbaltoernooi fiets ik met Nils naar school. Nils doet mee omdat er een speler te weinig is. Daar heeft hij super veel zin in, ondanks dat hij bij zijn zusje in het team zit. Die twee zijn momenteel water en vuur. We komen aan bij school en er staan 8 kinderen op ons te wachten. Ik moet lachen: “fietsen jullie allemaal met mij mee?” Ik krijg een enthousiaste “JA!” als antwoord. De sfeer zit er al goed in als we samen naar het honkbalveld fietsen. Eenmaal daar deel ik de shirts uit, bepaal de slagvolgorde en leg de spelregels uit.

We groeien samen

En ook nu ben ik weer zo blij dat ik me als vrijwilliger heb opgegeven. Nils zit zelf op honkbal en trekt volledig de rol als aanvoerder naar zich toe. Hij moedigt aan, hij is fanatiek en kan ook wel hardop balen als iets niet lukt. Maar voor doorzettingsvermogen krijgt hij van mij een 10! En Maud is iets aan het doen wat ze nog helemaal niet kan. Maar ze gaat ervoor en ik heb haar nog nooit zo hard zien rennen.

Tik hem uit, tik hem uit!

En dan ik zelf, in de rol van coach. Oeps! Was ik het die zo hard stond te schreeuwen? “Deze bal naar honk 1! Rennen! Laatste slag, iedereen naar binnen! Zet ‘m op. Tik hem uit! Goed gedaan. HOME RUN!!!” Wauw, ik ben echt trots op ons alle drie. En ook op de andere 7 kinderen die mee deden.

Schoolreismoeder

Mijn advies aan jullie als moeder, maar stiekem ook als juf; als het kan geef je dan een keer op als hulpouder op de basisschool. Daag jezelf eens uit. Doe iets buiten je comfort zone. Je zult zien dat je nieuwe dingen leert over jezelf en over je kind. En je zult zien dat je kinderen jou spiegelen.
Ik heb nog één ambitie. Ik wil heel graag een keer mee op schoolreis of op kamp. Schoolreismoeder. Dit is alleen zo ingewikkeld soms met werk. Het komt vaak net niet uit. En een kamp is gelijk drie dagen en hoe regel je dat met de andere helft van het gezin thuis? En… word je ingeloot. Want ja… voor schoolreis zijn er altijd wél genoeg ouders die mee willen (frustratiepuntje).

Liefs, Leonie