Oei ik groei | Met een peuter in huis, is het nooit saai

Peuters zijn misschien wel de leukste mensjes die er zijn. Of nee, niet misschien, dat weet ik zeker. Met een peuter om je heen is het namelijk nooit saai. Er is altijd verwondering, een onverwachts grapje, interessante vraag of je hoort jezelf iets zeggen in de trant van niet aan je schoenzolen likken.

Deze blog werd eerder al gepubliceerd op Oei ik groei als gastblog, geschreven door Anouk.

Zelfswanneer je voor de zoveelste keer moet zuchten om het tergend langzaam gaat, toch je geduld verliest of je gewoonweg afvraagt: Waarom? En hoofdschuddend toekijkt hoe het mini mensje een nieuwe mogelijkheid ontdekt. Ja, peuters zijn de leukste mensjes.

Alles hoort erbij

Toch lijkt de peuterfase de meeste ingewikkelde fase te zijn die er is. Waarbij ik me soms afvraag; is het eigenlijk wel een fase? Dagen met peuterdrama, huilbuien en het resoluut nee-nee-nee zijn geen uitzondering en bovendien van tijd tot tijd frustrerend. Waarom doe je niet wat ik vraag? Waarom krijg ik sowieso geen antwoord? Gisteren was broccoli nog je lievelingsgroente. En hoezo zijn de stukjes van deze boterham ineens verkeerd gesneden? In het eerste levensjaar gaf de Oei ik groei gids mij nog de uitkomst en het antwoord in situaties waarin ik het even niet meer weer wist. Een huilende hangerige baby? Oh, een ontwikkelingssprong. Logisch. Maar na ongeveer 1,5 jaar stopt het. Ineens lijkt het gedrag onverklaarbaar, maar dat is het natuurlijk niet. Het staat alleen niet of nauwelijks meer beschreven. De ontwikkelingen volgen zich in een rap tempo op en tegen de tijd dat je peutertje de leeftijd van twee jaar bereikt is het ineens een heel mensje. Of is dat wel zo?

Kind zijn is geen race

Ik kan mij soms zo verbazen over wat er van die kleine peutermensjes wordt verwacht. Wanneer is opgroeien een race geworden? En race zonder echt duidelijke pijlpunten. Want na 10 springen en 76 weken stopt het niet. Er staat duidelijk geschreven dat er na sprong 10 geen nieuwe sprongen meer zijn beschreven maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn. Dat je dreumes op de route naar kleuter, via peuter niet ook periodes heeft waarin niets lukt, waarin boosheid, frustratie en verdriet er toch echt gewoon bij horen. En dat die lieve kleine peuter die wereld probeert te begrijpen niet alles in een keer kan. Kind zijn is geen race om te zien hoe snel je kan tellen, kleuren benoemen, op een been staan of begrijpt waarom je op een stoeltje moet zitten in een kring. Het is maar een klein momentje in het leven waarbij jezelf ontwikkelen op een tempo wat bij jou past juist zo belangrijk is. En terwijl ik dat schrijf weet ik ook heel goed, dat ik dat wel eens vergeet.

Mag het op mijn/zijn manier?

Ook ik vergelijk mijn peuter wel eens met andere leeftijdsgenoten. En vraag mij met regelmatig af waarom het niet lukt om iets met hem te ondernemen of hem uit te leggen wat ik bij andere peuters wel zie. Social activiteiten of spelletjes doen lijkt een grote uitdaging voor hem. En het avondeten begint standaard met “Mag ik een boterham?” Ik laat mij ook onzeker maken door de vragen die mensen die in zijn leven stellen. Het is een constante interne strijd, die mijn peuter waarschijnlijk net zo goed heeft, waarin ik mij afvraag waarom? Waarom trek ik mij dit als ouder aan? Wat reken ik mijzelf als moeder aan, dat mijn peuter dingen doet op zijn eigen tempo, met zijn eigen manier? Saai is het in ieder geval nooit. Want als ik die zorgen van mij afzet en kijk naar dat interessante mensje wat in de rondje scharrelt dan ontploft mijn hart van liefde.

Tot achter het behang

Natuurlijk zijn er dagelijks momentjes. Maar achteraf denk ik dan ik hou van je. Weliswaar tot achter het behang en terug maar ach wat deert het? Of dan hoor ik mijzelf iets zeggen tegen hem, een waarschuwing, roepen vanuit de keuken of gewoon in een reactie vanuit emotie. Niet aan de schoenen van je broertje likken. De bal moet in de tuin blijven. Slecht idee, meneertje. Of ik krijg een spiegel in de vorm van een peuter die roept: NU! Of letterlijk de woorden herhaalt die ik blijkbaar met regelmaat gebruik. Niet doen, dan gaat het kapot. Hallo moppie. Ik heb een goed idee.

Ik ook lief moppie. Ik heb ook een goed idee. Dat jij jezelf mag zijn. Sprongen mag maken als het jou uitkomt. En je boosheid mag uiten. Spelen op een manier die jou ontspanning geeft in plaats van hoe het zou moeten. Je teleurstelling mag tonen en je grappige ideeën mag uitproberen, ook als mama wel eens denkt Wat de f?  Want dan is het tenminste nooit saai.

Liefs, Anouk