Wat als je zwangerschap je ernstig ziek maakt?

Sorry, want ik ben zwanger. En zwanger zijn gaat mij de afgelopen maanden, om precies te zijn ruim 36 weken: Het gaat mij niet goed af. Ik ben ziek van zwanger zijn. Het is een uitputtingsslag, het is heftig, het is slopend. Ik kan ongemak best verdragen. Ik ben niet onbekend met vermoeidheid. En volhouden hoef je mij niet uit te leggen. Maar dit is anders. Alleen durf ik dat niet te zeggen.

Ik begrijp je wel

Bovenstaande tekst schreef ik met de intentie een verhaal te maken over zwanger zijn, zwanger worden en de wens en het verlangen naar (nog) een kindje. Niet wetende dat ik 2 dagen later gebeld zou worden door de cardioloog. Dat er na maanden van bemoedigende woorden als hou vol, het hoort er bij en er is geen sprake van pre-eclampsie, eindelijk iemand zegt ik snap waarom jij je zo ellendig voelt. Een gesprek met de boodschap dat mijn hartfunctie significant is verslechterd en ik binnen 24 uur moet bevallen. Het voelde alsof er eindelijk, na al die tijd iemand luisterde. Erkende dat alles wat er was er niet gewoon bij hoort. Niet normaal is. Of nog binnen acceptabel is. Het ging niet eens meer om de boodschap maar het feit dat ik eindelijk gehoord werd zorgde ik brak.

De allerlaatste

En zo werd die dag ineens de laatste dag van mijn zwangerschap. Ik kocht nog een paar sokjes en een schattig lichtgroen pakje voor mijn meisje. Ik belde mijn man, die ter plekke een soort paniekaanval kreeg terwijl ik hem rustig probeerde uit te leggen wat er ging gebeuren. Uh, we hadden dit toch al 2 keer eerder gedaan? Ik pakte thuis de spullen in. We aten patatjes en brachten daarna onze jongens naar opa en oma. We reden door naar het ziekenhuis en ik bracht de nacht door in het geboortehuis. Alles in de wetenschap dat op zaterdag 9 juli onze dochter na 37 weken en 1 dag zwangerschap geboren ging worden. Ik mocht haar 37 weken dragen, en heb geleerd om alles wat daar bij kwam te verdragen. Met pijn in mijn hart. Letterlijk en figuurlijk. Want dat was het dan, de allerlaatste zwangerschap. Een volgende zwangerschap zal ik niet overleven. Geen prachtige buikfoto’s deze keer, want daar had ik geen ademruimte voor. Geen groots genieten. Maar aan het einde van de rit wel een prachtige dochter. Een lief klein meisje.

Hoe kan je dat nou zeggen?

De zwangerschap was heftig. Een aanslag op m’n lijf. Iets waar ik mij dus niet over durfde uit te laten. Want hoe durf ik dat te doen, terwijl er vrouwen zijn met onvervulde wensen. De wens om zwanger te blijven, het verlies om verdriet. Wensen zoals gezinsuitbreiding of heel graag een dochter. En voor mij was dit allemaal weggelegd. Dan kan je daar toch niet over klagen? Of het feit dat je je zo ellendig voelt? Dan zit hoor je toch gewoon blij te zijn en vooral te genieten?

Het is niet dat ik niet nog een kindje wil. Het is ook niet zo dat ik liever nog een zoon had gehad. Een dochter erbij is het mooiste wat ons is overkomen. Het is ongekend bijzonder dat wij überhaupt een gezin met drie kinderen hebben. Maar de weg er na toe was er net een te veel. Moet ik daar dan sorry voor zeggen? Dat ik al zoveel heb meegemaakt dat zwanger zijn voor derde keer ansich van mij niet had gehoeven? En sorry, dat ik er toch niet helemaal naast zat wanneer ik met adem te kort dacht, dit is niet normaal? Sorry, dat ik mij zorgen maak over mijn eigen gezondheid? Ik zie mezelf nog zitten bij de verloskundig i.o. Helemaal in tranen, omdat ik niet begreep dat ik niet eerder mocht bevallen. Omdat ik voelde dat het niet klopte. Ondanks dat er geen pre-eclampsie was ontstaan tijdens deze zwangerschap.

De ideale bevalling

En dan de boodschap dat ik moet bevallen. Niet eens mag, maar moet. Onder zeer strenge restricties. Geen belasting op mijn hart. Primair een ruggenprik. Minimaal persen of eigenlijk helemaal niet. En dat maar maximaal 5 minuten. Het klinkt misschien als de ideale bevalling. Misschien was dat het ook wel, maar nu 8 weken later weet ik nog steeds niet helemaal wat ik daar nou van vind. Van de bevalling die volledig langs mij heen leek te gaan, en in mijn beleving dus slechts 20 minuten heeft geduurd vanaf het moment dat ik zei ze komt, tot ik haar in mijn armen had. Alles behalve ideaal, maar wel precies volgens het boekje en ideaal voor de staat waarin ik verkeerde. Maar daarmee is het dus nog niet gedaan, dat blijkt nu.

Maar je bent toch niet meer zwanger?

Want als je zwangerschap je ziek maakt, dan is ook dat zomaar niet ongedaan wanneer je bevallen bent. Of je nu pre-eclampsie ontwikkelt, hyperemesis gravidarum tijdens je zwangerschap hebt of hartfalen, het is niet voorbij als je zwangerschap is afgelopen. Je lichaam moet herstellen. Jij moet herstellen. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. En dat daar weinig aandacht voor is, weinig begrip voor is, dat maakt mij verdrietig. Alsof je je bewust aanstelt. Alsof je het leuk vindt om je zo ellendig te voelen. Worstelen met het gebrek aan energie, balans vinden in combinatie met slapeloze nachten, en dan vaak ook helemaal alleen. En zo voelt het van tijd tot tijd ook. Met een gebroken hart. Geen liefdesverdriet, maar mijn hart is wel gebroken.

En zo, een dag voor mijn 37e verjaardag, ben ik mama van 3 prachtige kindjes. En hartpatiënt. Mijn hart is vol, vol van liefde. En liefde zal alles helen. En wellicht dat de medicatie er ook nog een handje bij helpt. Maar voor nu, is het zoals het is. Mijn hart, een beetje gebroken, maar vol met liefde.

Liefs, Anouk