De droombevalling waar ik niet van droomde

Op 25 december 2018 ben ik moeder geworden. Op die dag ben ik bevallen van een zoon. Trotse moeder van de knapste zoon van de wereld. Uiteraard. Mijn bevalling, ook daar kijk met trots op terug. Al had het wat voeten in de aarde. Het verliep niet zoals ik van te voren had gedacht. Maar ach, wanneer loopt het leven nou wel zoals je bedenkt? Ik had ook niet nagedacht over een droombevalling. Toch kijk ik terug op een bevalling waar ik alleen maar van kan dromen. Volg je me nog? Ik neem je mee in de 72 uur rondom de geboorte van Oscar Yule.

Maandag 24 december 11:30u

Ik plof bij Barista café op de bank voor een lekkere latte. Samen met twee meiden van de zwangerschapsyoga klets ik gezellig over hoe het is om al mama te zijn, wat we nog verwachten, wat gaan we doen met kerst. Zouden er dan toch kerstkindjes geboren worden? Ik heb me inmiddels al ingesteld op familiebezoeken tijdens de kerstdagen. De kersttruien van zolder gehaald en het plan om die middag kerstkoekjes te gaan bakken. Dus nog naar de Albert Heijn en daarna nog terug naar de Etos voor een extra doosje Rennies want tja, als je zonder zit de komende dagen is toch niet fijn. Daarna stap ik op de fiets naar de verloskundige voor de wekelijkse afspraak. De donderdag ervoor was ik er ook en we spraken af dat ik voor de kerstdagen nog even terug zou komen. Ik voel me verder prima, dus verwacht geen rare dingen. De uitgerekende datum (29-12) komt dan wel dichterbij maar er is nog niet veel wat duid op een bevalling. De verloskundige constateert een te hoge bloeddruk. Maar goed, denk ik nog, ik ging dat ook heel ambitieus nog boodschapjes halen en ben op de fiets. Toch een kleine urinecheck, om uit te sluiten dat er geen sprake is van zwangerschaphypertensie. Een minimaal spoortje eiwit is de uitslag. ‘Wat wil je?’ vraagt ze. Het is immers morgen kerst. Aangezien ik geen andere klachten heb, mag ik naar huis, maar moet gelijk bellen als er iets is. Thuis app ik de MOMspiration mama’s: Tijd voor rust. Hoge bloeddruk maar verder niks ernstig.

Maandag 24 december 17:00u

Ik vertrouw het niet en ik heb er geen goed gevoel bij. Ik bel mijn moeder en barst in huilen uit. Wat moet ik doen? Mijn moeder stelt voor om de bloeddrukmeter te brengen zodat ik nogmaals zelf kan meten. Manlief gaat hem ophalen en terwijl hij weg is, bel ik mijn lievelingsvriendin. Opnieuw een tranendal. De bloeddrukmeter bevestig mijn wantrouwen. Ik bel de verloskundige: ‘Ik wil toch naar het ziekenhuis.’

Maandag 24 december 20:15u

De uitslagen van de bloed-, en urinetest liegen er niet om. Ik moet blijven. Geen All you need is love. Geen ijs. Wel een ballon, infuus en ziekenhuisbed. Ik mag niet meer naar huis. En morgen, dan word ik ingeleid. De spanning zorgt dat mijn hele lichaam begint te trillen. Ik ben blij en verdrietig tegelijk. Blij dat ik op m’n gevoel vertrouwde. Nu zijn we in alle rust naar het ziekenhuis gegaan. Hier ben ik in goed handen. Verdrietig omdat slapen in een ziekenhuis nou niet bepaald mijn favoriete hobby is. Nadat we helemaal geïnstalleerd zijn in de kamer neem ik afscheid van Sander. Hij gaat thuis slapen en ik blijf alleen achter. Op het bord in de kamer staat: Lieve Anouk en Sander, morgen komt jullie kerstkindje.

Dinsdag 25 december 12:30u

Bij de lunch krijg ik een zakje kerstchocolaatjes. Meer kerst dan dit wordt het niet. Ik snoep er nog een terwijl de verloskundige uitlegt wat ze allemaal gaat doen. Vliezen breken, medicatie starten, bloeddruk meten, CTG aansluiten. Ik laat het maar gebeuren. Na het starten van de wee-opwekkers komen de eerste weeën snel. Niet krachtig, niet regelmatig, maar er gebeurd iets. Niet genoeg, dus na een half uur gaat dosering omhoog. Ik denk aan m’n ventje. Die moet er nu ineens gedwongen uit, zonder dat hij daar zelf voor heeft gekozen. Na 1,5 uur zet de verloskundige mij onder de douche. Sander zit in de deuropening en kijkt op de monitor mee naar de weeën die elkaar inmiddels in rap tempo opvolgen. Hij helpt me bij m’n ademhaling. Hij telt hoeveel keer ik nog goed moet in en uit ademhalen. Het is zo fijn.

Minder fijn zijn de weeën. Ze zijn scherp, snel achter elkaar en steeds langer. Ik heb steeds meer ademhalingen nodig om ze te doorstaan. Het breekt me. ‘Ik kan niet meer’ zeg ik. De verpleegkundige en Sander proberen me moed in te praten: ‘Jij kan dit’. Ik weet dat ik het kan, maar niet op deze manier. In een helder moment vraag ik om de verloskundige. Ik wil weten hoever ik ben in de ontsluiting want de weeën zijn zwaar maar voelen niet effectief. Als het onvoldoende is, zeg ik, dan wil ik een ruggenprik. Ik wil een ruggenprik. Ik, die bij de voorlichting zei ‘hell no’. Toch is de informatie blijven hangen en heeft mijn onderbewustzijn wel degelijk een voorkeur. De ontsluiting blijkt inderdaad onvoldoende te vorderen en het grote wachten op de anesthesie begint.

Dinsdag 25 december 16:45u

Ze komen er aan. Het kan nu niet lang meer duren. Ik zit op de rand van het bed. De enige manier om de weeën op te vangen. Bij iedere wee hang ik aan Sander. Tussendoor val ik weg, in slaap. Ik begin te huilen. Ik ben zo moe. Wat we gaan doen, zegt de verpleegkundige, is de medicatie stoppen voor nu. Ze legt me rustig neer in bed en gaat op de stoel naast me zitten. Ondertussen komt ook de verloskundige binnen die de avonddienst doet. Een nieuw gezicht. Even moet ik schakelen maar ze brengt rust en vriendelijkheid.

De weeën begin langzaam in scherpte af te nemen. Mijn eigen lichaam neemt het over. De weeën worden korter, vriendelijker. Na 3 grote ademhalingen zijn de voorbij. Dan komt daar eindelijk de anesthesie. Die verschrikkelijke ruggenprik waar ik altijd de bibbers van kreeg valt me alles mee. En dat terwijl ik op de rand van het bed moet zitten en in stilte zonder beweging zelfs 2 weeën weg moet ademen.

Dinsdag 25 december 19:20u

Nog net voordat de verpleegkundige de kamer in komt druk ik op de knop van het pompje met pijnstilling. Nu niet meer drukken hoor zegt ze, want dan voel je straks misschien niet zo goed waar je naar toe moet persen. Ook de verloskundige komt binnen. In mijn ooghoek zie ik nog de cijfers van de laatste bloeddrukmeting. Onmogelijk hoog maar ik mag gaan persen dus het moet goed komen. De dames nemen plaats aan m’n voeteneind zitten. Geheel ontspannen. Hoe heet je man? Sander. Hij is nog even snel naar de wc. En de baby heet Oscar. Een prachtige naam, zegt de verloskundige. En een echt kerstkindje. Sander is terug. Als het lukt mag ik persen.

De verpleegkundige geeft duidelijk instructies over hoe en wat. Zo fijn. Ze vertellen steeds wat er gebeurt. Een grote bos met haar heeft hij, dat is duidelijk te zien. Hij draait goed. Ik doe het perfect. Wil je het zien? Nee, dankjewel. Sander blijkbaar wel. Weet je heel zeker, vraag ik nog. Dan zegt de verpleegkundige, voel maar even, dan voel je je zijn haartjes. Het is de laatste zet die ik nodig heb. Ik pers, zucht, pers, zucht en pers nog een keer. Ik hoor hem. Pak hem maar aan. En dat is hij dan. Hij is er. 20u:12. Het is gelukt. Hij is er echt. Daar is Oscar.

De uren na de geboorte

Oscar is een flinke knul: 4290 gram. Dat is een grote baby. Hij krijgt direct bijvoeding en wordt geprikt om z’n glucose spiegel de komende 24 uur te controleren. De kinderarts komt. En ondertussen krijg ik, als cadeau, een borduurwerk. Subtotaal ruptuur. Oppervlakkig maar wel een lange scheur. Joh, prima. Ik moet daarna van alles. Toekijken hoe m’n baby wordt onderzocht, hoe zijn papa er nog wat beduusd bij staat. Toezien hoe ik hem niet kan troosten en aanhoren hoe ik moet gaan douchen. Ik breek. Ik wil niet douchen. Ik wil m’n baby. Ik wil mijn zoon vasthouden. Ik krijg hem in mijn armen. Ik voel me moe, maar gelukkig. Maar moe.

Die nacht slapen mijn mannen allebei. Ik niet. Ik ben wakker, van trots, van blijdschap. Van bezig zijn met kolven. Van alle emoties. Ik ben zo onbeschrijfelijk trots op mezelf. Ik had geen verwachtingen van de bevalling maar dit had ik niet durven dromen. De rust en ontspanning waarmee alles gebeurde het laatste uur, ik vind het geweldig. De rest ben ik al vergeten. Ik baarde immers een kind van 4290 gram, dat is sowieso een applaus waard.

Ik denk na over een tweede naam. Ik weet het, ik schreef eerder doen we niet. Maar nu hebben we een kerstkindje. Sander opperde een paar dagen voor de bevalling dat de baby misschien wel als tweede naam Noël kunnen geven als hij met kerst geboren wordt. Het idee staat me wel aan. Ik zoek nog eens verder. Een Scandinavische naam misschien die verwijst naar kerst?

Donderdag 27 december 9:00u

De verloskundige komt binnen. Als ik haar zie begin ik te huilen. De nacht was een drama. En het feit dat ik gisteren na 24 uur nog niet naar huis mocht, maakte me al verdrietig. Ik kan alleen maar huilen. Ik ben leeg. Midden in de nacht besloot ik, ik stop met de borstvoeding. Ik heb niks meer te geven en zo kan ik niet voor mijn kind zorgen. Hij heeft honger, hij was compleet over z’n toeren en ik zat uren met m’n pink in z’n mond. Het was goed zo. Van flesvoeding worden baby’s ook groot. En van een ontspannen mama worden baby’s ook blij. Ik wil alleen nog maar naar huis, snik ik tussen de tranen door. We gaan het regelen zegt ze. Ontspan maar, ga liggen op je bed, ontspan je spieren. Je mag naar huis.

Donderdag 11.30u

Daar ga ik. In de rolstoel, met op schoot een baby in een autostoeltje. Een glimlach van oor tot oor terwijl ik zo wit zie als een spook. Onderweg naar beneden worden we door iedereen gefeliciteerd. Ik ga mijn kerstcadeau naar huis brengen. In de hal wacht ik tot Sander de auto heeft gehaald. De meneer naast me vraagt naar de baby. Dit is onze zoon, meneer. En hij heet Oscar. Oscar Yule Boetzer.

Liefs, Anouk