Soms mis ik mijn oude leven

Soms mis ik mijn oude leven. Gewoon van die simpele dingen, op momenten dat het hier en nu mij volledig overspoelt terwijl m’n dreumes voor zoveelste keer alles overhoop trekt. Of ik alwéér poep moet verschonen en het nog niet eens 10.30 uur is. Of de hond half in de plant springt omdat eerder genoemde dreumes zijn stukjes brood door de kamer heeft gegooid waarbij er één dus in die betreffende plant beland is. I sjit you not. Ik vertel welke 8 dingen ik het meeste mis.

Ik zei, voelde, dreinde, jammerde het vanmorgen nog: “Ik wil ook uitslapen.” Sinds ik mama ben, of eigenlijk al sinds ik mijn zwangerschap, is uitslapen er niet meer bij. Logisch, zullen de meeste mama’s zeggen. Toch zou het wel eens lekker zijn als ik eens niet wakker wordt van de eerste zuchtjes van mijn kind. Als ik niet degene ben die uit bed stapt en in het halfdonker struikelt over de kleding die net niet de wasmand haalde. Of wat ook nog regelmatig gebeurt, is dat ik niet kan uitslapen omdat ik al vroeg ga sporten. Iets wat altijd voor mijn dreumes een reden is om zichzelf nog een keer om te draaien en papa lekker te laten slapen. FML.

Ik mis de tijd die ik had

Voor ik zwanger werd koos ik voor het zelfstandig ondernemerschap. Ik wilde en kon fysiek niet meer in loondienst werken. Zelfstandig ondernemen was voor mij de mogelijkheid om met mijn fysieke uitdagingen om te gaan en tegelijkertijd toch een betekenisvol leven te leiden. Ik had alle tijd om te werken aan projectjes, aan opdrachten. Maar na de geboorte van Oscar kwam ik er al snel achter dat ik zowel fysiek als mentaal niet in staat was om dat te combineren met het moederschap. Ik koos met de volle 100% voor het moederschap omdat dat hetgeen is wat ik het allerliefste wil. Maar we weten allemaal dat mama zijn een fulltime baan is. Van 7 uur ‘s ochtends tot tja… 7 uur ‘s ochtends.

Ik mis het om een creatieve go-getter te zijn

Creativiteit laat zich niet sturen. Het komt op de meest onmogelijk tijdstippen en als je net lekker in een flow zit, is je tijd alweer op. Word je baby wakker, is het voor jezelf bedtijd of is er is iets anders wat aandacht van je vraagt. Of je staat onder de douche. Want je ging een keer lekker op tijd slapen. Om vervolgens met tegen je principes in toch even met je telefoon in bed te kruipen om nog heel eventjes dat ideetje uit te werken.

Ik mis het niet hebben van (echte) zorgen

Oh mama’s, wat hadden we toch eigenlijk een zorgeloos bestaan vóór dat we die kleine frummel in onze armen kregen. Was je grootste zorg vóór kinderen welke Netflix serie je al eerste ging kijken. In die laatste minuten van je bevalling verandert alles. Zeg je Netflix account maar op, want ineens is je kindje daar. Voor het echt. Niet alleen in je buik maar gewoon echt. En daarmee ook gelijk de echte zorgen. Het gigantische verantwoordelijkheidsgevoel. Het slapen met twee ogen dicht, maar twee oren open. Inclusief het spel ‘wie kan het langste doen alsof ie slaapt, als de baby huilt’. En dat is nog maar het begin. Want kleine kinderen betekent kleine zorgen. Grote kinderen, inderdaad, grote zorgen. En nog meer stinkend wasgoed om over te struikelen.

Ik mis spontane uitstapjes

Zullen we anders even ergens wat eten? Vanavond naar de bios? Tenzij je een geweldig oppasnetwerk hebt, is dat spontane ‘zullen we over 5 minuten weg gaan’ toch echt (voorlopig) verleden tijd. Plannen is het sleutelwoord. En hopen dat anderen je willen helpen bij die plannen. Dus nemen we maar genoegen met pizza op de bank en een filmpje. Oh wacht, we hadden Netflix opgezegd.

Ik mis het reizen en op vakantie gaan

Vakantie. Weet je nog? Vakantie zonder kinderen. Eindeloos boeken lezen, luieren op een strandbedje. ‘s Avond uiteten. Gaan we dan niet meer op vakantie? Ja, zeker wel. Alleen het enige wat verandert is de omgeving. Je baby gaat gewoon door in z’n eigen ritme van slapen, eten, poepen, huilen, en herhaalt dit. En jij maar die hele zooi inpakken, uitpakken en na een week weer inpakken én uitpakken.

Ik mis mijn zelfverzekerdheid

Een baby die niet te troosten is, goedbedoelde adviezen van anderen, mama’s die alles onder controle lijken te hebben en poepexplosie nummer zoveel op een dag. Allemaal aanleiding voor huilen met snot en alles. Want er zijn momenten dat ik het écht niet meer weet, dat ik het écht allemaal te veel vind, en waarop ik écht denk dat ik alles verkeerd doe. Niks stoere vrouw, toffe chick. Gewoon janken tot en met en twijfels tot aan het plafond.

Ik mis mezelf zijn

Zwangerschap verandert je lichaam en je geest. Je vergeet van alles en die heerlijk vertrouwde oude spijkerbroek zit ineens helemaal ruk. Ik heb ineens geen ruimte meer om helder na te denken. Ik heb ineens geen tijd meer voor die dingen die ik zo ontzettend leuk vond om te doen. En in gesprekken gaan het ineens altijd over je kind. En ik dan?

Maar dat betekent niet..

Dat ik mijn ‘oude leven’ soms mis, betekent niet dat ik niet zielsveel hou van mijn kind. Het tegendeel zelfs. Ik hou ervan om mama te zijn. Oscar is het allergrootste cadeau en daar geniet ik ook intens van. Van de kleine momenten, elke dag. Van het zwanger zijn, het mama worden. Ik was zo gelukkig dat ik ondanks alles toch zwanger mocht zijn, mama mocht worden. Maar dat neemt niet weg dat ik er best wel tijd voor nodig heb gehad om mijn draai opnieuw te vinden. Om mijzelf opnieuw te vinden. Om te ontdekken wie ik ben als mama, maar ook als vrouw.

Je staat er niet alleen voor

Iets waar naar mijn inziens veel te weinig aandacht, tijd en ruimte voor is. Je wordt mama en binnen een paar dagen word je verwacht weer rechtop op de bank te zitten, alles onder controle. Inclusief je lekkende tieten, je ongewassen haar en dat kleine frummeltje wat elke dag groeit en verandert. Het is allemaal nogal wat. Zit je dan, beetje ouders te zijn. Hoe doe je dat dan? En dan de volgende stap zorgen uit handen geven. Mensen om je heen vertrouwen met je kind. Juist zodat je weer even tijd en ruimte hebt om voor jezelf te zorgen. Intens vond ik het. Daarbij is hulp vragen en aanvaarden niet mijn allersterkste kant. Maar je moet. Je kan het niet alleen doen. Je hoeft het niet alleen te doen. Ook jij niet, lieve mama. Echt niet. Ook al voelt dat soms wel zo en verlang je stiekem terug naar je oude leven.

Je krijgt er wel veel voor terug

We praten er maar weinig over; het leven na kinderen is soms gewoon even niet zo tof. Alsof het taboe is. Je krijgt er immers zoveel voor terug. Kinderen verrijken je leven en plunderen ondertussen je bankrekening. Ze zijn adembenemend mooi als ze geboren worden maar al zuchtend zie je opgroeien. Het is helemaal niet erg eerlijk te praten over dat je het zwaar vindt, dat je het soms helemaal niet leuk meer vindt. Dat mag best. Het is toch ook niet tof als je nachten wakker bent omdat je baby huilt. Dat je al 2 weken je haar niet hebt gewassen en de schone was zich steeds verder opstapelt. Maar gelukkig zijn er dan die glimmende oogjes, die kleine vingertjes en die onvoorwaardelijke liefde. En die koek in je schone haar en natte snottebellen-kus. Die maken alles goed. Alles.

Liefs, Anouk