Het leven van een structuurmiep met 2 ADHD’ers in huis

Het is een gelukkig toeval dat Moeder Natuur mij als structuurmiep in het leven geplaatst heeft bij twee ADHD’ers. Dat, of een wrede vorm van humor. Ik ben er nog niet uit. Er valt veel te zeggen over ADHD en dan vooral ook veel te discussiëren. Want hoewel de term inmiddels breed bekend is, zijn er evenzoveel meningen van mensen over ADHD, wat het is en hoe ermee om te gaan. Misschien is het teleurstellend, maar ook ik heb geen antwoord op de vraag of ADHD ‘echt’ is. Of medicatie een oplossing is. En wat het verschil is tussen ADHD en hooggevoeligheid of prikkelgevoeligheid.

Na 22 jaar weet ik inmiddels hoe het is om samen te leven met een volwassen ADHD’er en inmiddels 11 jaar met een prepuberende ADHD’er. En daarbij is 1 ding overduidelijk: hun hoofden werken nagenoeg hetzelfde en die van mij werkt dus echt heel anders! Als je het redt tot het einde van deze blog, mag je zelf bepalen of dit dan als een afwijking gezien moet worden en wie van ons dan de afwijking heeft: zij of ik. In ons huisgezin van drie, ben ik ten opzichte van hun tweeën in ieder geval standaard degene die afwijkt van het gemiddelde.

Chaotisch of enthousiast?

Mijn grote lieverd en mijn kleine lieverd. Alletwee zijn ze niet overdreven druk. Ik krijg dan ook regelmatig de vraag: jouw mannen ADHD? Nee joh! Die zijn toch helemaal niet druk ofzo? Nee klopt. Van de buitenkant dan. Want in hun hoofden is het ontzéttend druk. Met plannen, ideeën, nieuwe oplossingen, oude vraagstukken, levensvragen, toekomst ideeën, een visie op de complete wereldproblematiek of juist simpelweg een visie op het lampje in de koelkast dat altijd knippert.

Er is altijd wel iets dat gemaakt moet worden of uitgedacht en als het idee opkomt, ja dan moet het nú. Want straks ben je het idee misschien weer kwijt. Vol enthousiasme worden projecten opgestart en begonnen om vervolgens na 10 minuten een ander idee te krijgen. Dat andere idee wordt dan vrolijk opgestart in een ander gedeelte van de kamer zodat je geen last hebt van alle zooi die het eerste project met zich heeft meegebracht.

Die hoofden zitten zo barstensvol creativiteit en ideeën dat er geen ruimte is voor huishouden, huiswerk, verjaardagen, afspraken of andere dingen die voor mij bij de dagelijkse gang van zaken horen. De kleine lieverd vergeet rustig dat je sportkleren na het sporten in de wasmand gooien heel nuttig is als je volgende keer weer naar sporten wil (“O ja mam, vergeten, eh…. Kun je het nog snel wassen in 10 minuten. Nee? O. Heb jij nog ideeën wat ik dan aankan?”). En de grote lieverd kan nog steeds vol bewondering kijken hoe de koelkast en de voorraadkast zich elke week weer op magische wijze lijken te vullen met zijn lievelingseten en drinken (“Heb je boodschappen gedaan? Echt? Wanneer dan?”).

Mama zorgt voor structuur

Verzamelen is voor deze twee lieverds ook een issue. Want aan alles zit een herinnering en daarom mag er niets weg. Dit terwijl ik nu juist dol ben op ontspullen en bovendien is het ook een beetje noodzaak: teveel spullen, teveel frutsels en die geven teveel prikkels. Teveel prikkels geeft onrust in die koppies en zo creëer je in huis je eigen selffulfilling prophecy. Opruimen dus met die spullen! Iets wat ook vakkundig gepland en georganiseerd moet worden, want zomaar spullen weggooien en opruimen is voor mijn twee lieverds niet weggelegd.

Ons hele huis hangt dan ook vol met weekplanners waarop alle afspraken die we met elkaar maken over taken, klusjes en routine activiteiten staan. Iedere week nemen we dit met elkaar door. Maar tussen alle prikkels en opgestarte projecten door, lukt het mijn ADHD’ers niet om er ook daadwerkelijk op te kijken. De enige die kijkt, ben ik zelf. Waardoor ik daarna al zuchtend en puffend en soms ook mopperend iedereen na roep: “vergeet niet dat je naar vioolles moet”, “volgende week moet dat project af” en “ik ga vandaag wassen, alle was verzamelen!”.

Het heeft zo moeten zijn

Ik zeg eerlijk: het gaat bij ons thuis niet altijd even soepeltjes, hoewel we inmiddels aardig hebben uitgevogeld wat werkt en wat niet. Het gebeurt toch nog met enige regelmaat dat we elkaar niet begrijpen, verkeerde verwachtingen hebben en dat er stoom afgeblazen moet worden door deze of gene. Bij mij gaat dat gepaard met frustratie en woordenkots. Bij de mannen gaat dat vooral gepaard met onbegrip naar zichzelf en dichtslaan. Je begrijpt dat ook dat heel onhandig is….: iemand die haar frustratie eruit wil gooien en alles wil uitpraten tegenover twee mannen die juist compleet dichtslaan en niets meer weten uit te brengen.

En toch, het kan bijna niet anders dan dat het zo heeft moeten zijn. Want zonder elkaar om de balans te houden, zouden we waarschijnlijk alle drie doorslaan naar de andere kant. Zou mijn eigen creatieve kant nooit meer tevoorschijn komen omdat het ten onder was gegaan in mijn neiging tot structuur en zouden mijn twee ADHD’ers elke dag pizza uit de doos eten omdat ze tijdens alle toffe projecten vergeten waren om af te wassen en boodschappen te doen. Alleen, ten aanzien van dat laatste… Zou dat nou aan die ADHD liggen of stiekem toch iets te maken hebben met het feit dat ze allebei van het mannelijk geslacht zijn?

Liefs, Chantal