Huh?! Spontaan zwanger?

‘Coronawonderbaby’s’ staat er boven aan het artikel. Maar wacht, voordat je nu denkt dat dit eens zwangerschapsaankondiging is: Nee, deze blog gaat over het artikel wat onlangs verscheen. Een artikel wat mijn aandacht trok en waar ik vervolgens vol verbazing verdwaalde in de reacties op dit artikel, op Facebook. Tijdens de lockdown onverwacht zwanger: ‘Eindelijk, na jarenlange trajecten.’

Het was mijn primeur op MOMSPIRATION.NL ‘Help, de dokter heeft mij zwanger gemaakt.’ Na jaren van wachten, onderzoeken, nog meer wachten, onzekerheid en nog meer wachten was ik zwanger. Een geplande zwangerschap. Een ICSI behandeling. Half april 2018. Het was gelukt. En bleef, gelukkig. En kwam gezond ter wereld, gelukkig. Ik was over the moon! Want wie had dit ooit gedacht. 9 jaar daarvoor prikken, eicellen prikken, chemo, stamceltherapie, bam. En dan nu, na al die tijd in een vriezer werd het alsnog een baby. Een wonder. Wonderlijk wat de medische wereld mogelijk maakt.

De weg naar de fertiliteitskliniek

En ik weet, ik ben niet de enige. Steeds meer stellen vinden de weg naar het ziekenhuis als de zo gewenste zwangerschap uitblijft. En als de reguliere zorg dan ineens stil komt te liggen, zoals in april van dit jaar, dan is dat een klap in je gezicht. Want jouw hoop is gevestigd op die feritikiteitskliniek. En wat moet je nu? Wachten? Maar hoe lang? Ook ik moest wachten. In maart dit jaar nam ik deel aan een studie van de fertiliteitskliniek van het AMC. De Antarctica studie. In deze studie wordt onderzocht of vrouwen ook thuis met LH-testen een piek vinden in hun (mogelijke) natuurlijke cyclus. Anders dan elke 2-3 dagen naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Daarbij wordt aan de hand van de echo (en hormoon medicatie) bepaald wat het juiste moment is voor een terugplaatsing. Volg je me nog?

Wat is er dan nog wel mogelijk?

Ik werd geloot voor de thuistesten. Dus daar zat ik 2 keer per dag met een LH-test. Achttien dagen lang deed ik testen. Al die dagen negatief. Dat is niet best voor je zelfvertrouwen kan ik je vertellen. Fuck, dacht ik nog. En nu? En toen? Toen niks. Want toen: covid-19. Dag afspraak, dag gesprekken over wat kan. Dag wens voor nog een kindje. Want wanneer dan wel? Dat kon niemand vertellen. Want dat kon ook niemand weten. Na het lezen van het artikel dacht ik dus gelijk, ik ben niet alleen. Ook andere vrouwen moesten wachten. En eigenlijk wist ik dat al want zo deelde lieve Lian via Instagram al, in de maanden van de lockdown, dat ook zij hiermee moest dealen.

De corona wonderen

Wonderbaarlijk genoeg werden er in die periode dat er dus overal in Nederland géén fertiliteitsbehandelingen plaats vonden, wel vrouwen zwanger. En dan bedoel ik dus vrouwen die eigenlijk geholpen zouden worden bij het realiseren van hun kinderwens. Vrouwen die net als ik moeten wachten totdat de reguliere zorg hervat werd. Dat is toch iets moois. Maar wanneer ik de reacties onder het Facebook-bericht lees, krijg ik nog net geen plaatsvervangende schaamte. Want behalve dat er vrouwen waren die moesten wachten op hun behandeling, waren er ook vrouwen die wél mochten komen voor een behandeling. Die hadden commentaar op het artikel. Want ondanks dat zij nu zwanger waren, had dat dus niets te maken met corona. En dus was het hele artikel onzin.

Dan waren er vrouwen die boos waren omdat de factor stress genoemd wordt, of eigenlijk het gebrek aan, als bijkomende succesfactor. Verbitterde vrouwen, want bij hun was het niet zo, dus klopt het verhaal van geen kant. Dan zijn er nog de vrouw die het artikel beschrijven als kwetsend, pijnlijk. Vrouwen die hun verdriet, naar mijn mening, projecteren op een artikel, wat niets met hen te maken heeft.

Hoe kan je nou zo boos en verdrietig zijn?

Het maakt me in de war. Want wat is het dan? Is het artikel stom? Of ben je boos op anderen omdat zij wél zwanger raken? Of boos op anderen om zij wel naar een fertiliteitskliniek mochten komen? Maakt het je verdrietig dat jij je niet gehoord voelt? Omdat jij moet wachten? Ik probeer te bedenken wat ik dan voelde bij het artikel. Ik was niet, en ben niet, boos. Blij ben ik wel voor die mensen bij wie het wel is gelukt. Omdat ik weet hoe vervelend het kan zijn als je een traject moet volgen.

Ik kom niet eens in aanmerking voor wachttijdbemiddeling en een behandeling in een andere kliniek. Moet ik dat dan als reactie plaatsen? Eigenlijk wil ik schrijven: Mensch, zeur niet zo. Je bent nu toch zwanger. Of lieverd, jouw verdriet mag er zijn maar dit artikel gaat toch niet over jou? Lees het nog maar eens. Want er is inmiddels een nuancering aangebracht.

Er is altijd hoop

In die meer dan 1.000 reacties staan ook vrouwen die het verhaal beamen. Spontaan zwanger tijdens de lockdown. En dat terwijl zij al jaren bezig zijn, of hun eerst zwangerschap wel via IVF gebeurde. Zie je wel, denk ik. Het kan dus wel. Er is altijd hoop. Ook als je denkt dat de situatie uitzichtloos is. Dus ik wacht, ik wacht rustig af. Tot de telefoon gaat. Tot ik gebeld word voor een afspraak. Voor de start van een nieuw traject. En tot die tijd hou ik hoop. Want blijkbaar is het mogelijk: spontaan zwanger tijdens de lockdown.

vrouwen versterken vrouwen

Hoe het ook is. Hoe het ook gaat. Ik gun iedere vrouw met een kinderwens een gezonde en onbezorgde zwangerschap. Ook als het voor mijzelf niet kan en niet lukt. Ik ben blij voor iedere vrouw die vertelt dat ze zwanger is, ook al steekt het eventjes. Want ook ik had en heb wel eens verdriet. Zwanger worden alleen maar wanneer de dokter dat regelt, is nou eenmaal niet sexy, noch goed voor je zelfvertrouwen. Anderzijds, aan zure opmerkingen en verbittering heeft niemand iets. Wij zijn er om elkaar op een positieve manier te versterken, niet om elkaar af te zeiken en naar beneden te halen. Verder laat ik mijn Facebook-app maar weer even gesloten. Want blijkbaar is dat toch de plek waar je alles wat je vindt zomaar even delen mag. Naar eigen inzicht, zonder nuances. Ook als het helemaal niet over jou gaat. Wees lief voor elkaar.

Liefs, Anouk