Ik ben soms een beetje mama-moe

Mama zijn: van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. En ‘s nachts. Niet altijd, maar vaker dan je zou willen (sidenote: onze huidige nachtelijke onderbrekingen zijn enorm verbeterd sinds we hulp hebben gehad van slaapcoach Marijke Smeding van Bureau van Slaap – daarover een andere keer meer.) Alleen laten we even eerlijk zijn: elke nachtelijke onderbreking is gewoon ruk, right? Ik ben er althans niet voor gemaakt. ‘s Nachts wil ik slapen en niet wakker gemaakt worden. Mijn discipline moet ik overigens ook elke nacht zoeken. Zo simpel is het. Maar mijn mama-vermoeidheid ligt niet aan de nachten. Het ligt aan mijn kinderen. Of nee, laat ik mijn geliefde energieke rakkers erbuiten houden. En eigenlijk is het ook niet waar dat het aan hen ligt (shame on me dat ik ze gewoon de schuld geef). Het ligt aan mij. Ik ben er soms gewoon even klaar mee. Klaar met mama zijn. Of vooral: het altijd zorgen, het altijd aan staan. Kan ik niet gewoon heel even Marjolijn zijn?

De rol mama is een van de prachtigste titels die een vrouw kan krijgen (waar ik ook oprecht heel dankbaar voor ben). Als mama ben ik afgelopen tijd gewoon even niet zo leuk. Ik wil even uittunen. Gewoon voor een dag. Of twee. Inclusief nachten.

Zo’n dag dag dat ik zuchtend tegen de eigenaar van de boekhandel verkondig dat ik blij ben als het 19.00 uur is (ik zal de aanleiding hiervoor even buiten beschouwing laten maar iets met ruzie, veel geluid, hongerige buikjes en een te warme winkel). En even ondertiteld: 19.00 uur is kinderbedtijd, zowel voor grote kleine jongens als kleine grote jongens. Kinderbedtijd betekent tijd om iets voor mezelf te doen. Na het opruimen van de keuken, het wasgoed wat beland is op mijn bed op te ruimen en de rekeningen te betalen. En tja, vaak is het dan alweer bedtijd voor mij. Heb ik iets voor mezelf gedaan? Vast een paar momenten deze dag, maar niet genoeg om op te laden.

What is going on?

Zo’n dag dat ik langs de Ikea rijd en me bedenk hoe heerlijk het zou zijn als ik mijn kinderen zou droppen in Småland en de matrassen zou gaan uittesten met een goed boek en een noice-canceling koptelefoon. Vast wel een hoekje te vinden waar ik even niet gestoord kan worden.

De sleur neemt het over. Drie tot vier dagen werken, boodschapje doen, wasje draaien, de jongens naar de kapper. Natuurlijk doen we het met liefde. Het lukt me alleen niet meer om dat altijd ook oprecht zo te voelen en uit te stralen. Iets wat ik niet wil, overigens (en waar ik dan ook direct een actiepunt van heb gemaakt). Ik zou zo graag die happy, gezellige moeder willen zijn die overal voor in is en méér energie heeft dan haar kinderen. Of in ieder geval méér energie dan dat ik nu heb.
Ik heb me er een aantal jaar tegen verzet om het begrip ‘tropenjaren’ te accepteren en te gebruiken. Ik krijg kriebels van die term. Maar om heel eerlijk te zijn: wij zitten middenin die jaren.

Joe, ik ben er even klaar mee

Een peuter die continu probeert of hij met drammen, huilen en schreeuwen wel z’n zin kan krijgen. Mama had de banaan niet uit de schil mogen halen, dat had hij zelf willen doen. Tja, genoeg reden om de buren even te laten weten dat je stembanden het doen.
Mama had de deur van de wasmachine niet dicht mogen doen, dat had hij willen doen. I’m so sorry. Iets met automatisme.
Mama had niet mogen doortrekken na een toiletbezoek met publiek, hij had het resultaat van het gekletter eerst willen aanschouwen. Why?
Soms ben je er gewoon klaar mee. Soms is het gewoon even niet leuk. 

Ook in het weekend. Want het weekend is niets anders dan een normale dag met minder (verplichte) invulling. Soms is de simpele oplossing van oppas regelen even geen optie.

Maar wat kan je dan we doen? Vijf tips van mij voor jou om uit de mama-vermoeidheid te stappen. Ik ben geen expert, ik ben een mede-mama. Geen garanties, maar hopelijk wel een dosis inspiratie. Het zijn vijf dingen die mij helpen om even de vermoeidheid links te laten en te richten op het moment van nu. En tegelijkertijd werken we – achter de schermen en met een beetje hulp – aan het gemakkelijker kunnen verdrijven van de negatieve gevoelens en gedachten.

1. doe iets nieuws

Iets nieuws doen zorgt vrijwel altijd voor nieuwe energie. Houd het klein (in het kader houd het simpel voor jezelf) en blijf in je eigen regio. Een uitstapje naar de andere kant van het land, omdat daar dat ene attractiepark zit waar je nog niet geweest bent, is echt overbodig. Ook nu in Corona-tijd (wanneer tijdens het schrijven van deze blog ongeveer alles gesloten is) zijn er genoeg dingen om te gaan doen in jouw omgeving. Denk aan wandelen in een ander deel van je stad of dorp. Picknicken in een park of een bos. Op de fiets naar een (voor jullie) nieuwe speeltuin. Soms lijkt het alsof er niks nieuws is. Vaak voelt dat alleen zo en zijn er genoeg kleine, nieuwe plekken te vinden die voor een uurtje vertier zorgen. Mijn oplossing is dan altijd aan vriendinnen (mede-mama’s) vragen of zij nog ideeën hebben. Altijd gegarandeerd van een nieuw plekje.

2. Doe wat jij wil

Deze zomer was ontbijten of lunchen op het strand mijn favoriet. De kinderen rommelen wat met het zand, spelen binnen mijn gezichtsveld en ik geniet van de wind, het geluid van de zee en mijn kopje thee. En natuurlijk van een lekker ontbijtje (pancakes!) of lunch (salade!). En gezien het feit dat mijn altijd hongerige mannen mij inmiddels doorhebben als mama op het terras belandt en zegt ‘ga maar spelen, jongens. Veel plezier’, weten zij hoe laat het is. Je snapt dat er een extra portie pancakes of tosti besteld moest worden zodat ik mijn portie even niet hoef te delen.
Nu het weer wat minder zonnig is en de restaurants gesloten zijn in verband met Corona, probeer ik hetzelfde te doen met een take-away waarmee we naar een speeltuin lopen. Of we gaan naar de markt waar ik de boodschapjes doe (ik vind de markt altijd heel knus en gezellig) en een kleine traktatie voor onszelf haal. En indien je het nog niet door hebt: iets doen wat ik wil gaat vaak (altijd?) gepaard met eten. Food is life.

3. Ga naar buiten

Gewoon alleen al met een omweg naar de supermarkt doet ons goed. Mick in de wagen, Levi lopend of op zijn step/fiets/whatever en gaan met die banaan. Geloof me, ik zeg dit nu zo gemakkelijk maar heb de grootste moeite om mezelf op een off-day de deur uit te krijgen. Maar eenmaal geweest is nooit spijt. Ook niet als het regent. Buiten is alles beter. Wandelen in de natuur doet zoveel meer met ons dan we willen geloven. En altijd als ik in de duinen loop (my favorite place to be) vraag ik me hardop af waarom voor zoiets fijns (en moois!) de drempel zo hoog kan zijn.

4. Laat het los

Ik zou willen dat ik je dé tool kon geven om alles los te laten en gewoon de boel te laten voor wat het is. Soms lukt het me heel goed, soms heb ik er moeite mee. Ik probeer mezelf altijd de vraag te stellen: “Is het noodzakelijk dat ik ….?”. De mevrouw Helderder in mij vindt het vrijwel altijd noodzakelijk dat er nog gestofzuigd of opgeruimd moet worden. Alleen er is geen man overboord als ik dat niet doe. Go with the flow. Wat herinneren de kinderen zich later? Waar word ik vrolijk van nu op dit moment? Wij, mama’s, zorgen. Altijd en overal. Maar soms zorgen we ook teveel. Dan zorgen we ook voor de niet noodzakelijke dingen. Dingen die we niet altijd kunnen laten liggen, maar vaker wel dan niet.

5. Zoek je rust in het moment

Dit is mijn grootste uitdaging momenteel. Maar ik vind ‘m zó mooi. Je rust vinden te midden van een wervelwind (in mijn geval twee wervelwinden). Ik heb de laatste maanden veel gesprekken met mijn peettante over hoe ik de tropenjaren ervaar. Zij wijst mij er keer op keer op dat ik ook de rust kan vinden in het moment zelf. Rustmomenten zijn niet alleen de momenten wanneer ik even geen kinderen op me heen heb. Iets waar ik overigens heel lang van overtuigd was. Een momentje voor mij kan ook met mijn twee onuitputtende kleine (grote) vrienden om mij heen. Het is soms lastiger dan wanneer het huis stil is, maar het is het proberen waard. Ik probeer steeds vaker even met een kopje thee en een boek op de bank te gaan zitten. Ook in het kader van het goede voorbeeld geven. Je hoeft niet altijd maar door te gaan: take a break. Dat is prima, dat is nodig. Voor klein en voor groot. Als de kinderen aanwezig zijn, als de kinderen niet aanwezig zijn. Simpelweg meespelen met de jongens is ook heel rustgevend. Gewoon even kind zijn en opgaan in het spel.

Last but not least

Durf hulp te vragen als dat nodig is. Voor oppas, voor een boodschap of voor een goed gesprek. Soms is het delen van wat je op je hart hebt al voldoende (waarom denk je dat ik deze blog schrijf?) om er weer tegenaan te gaan. Maar durf ook hulp te vragen als er meer aan de hand is en de negatieve gevoelens blijven. Hulp vragen is krachtig. Hulp accepteren is nog krachtiger.
En misschien nog wel het allerbelangrijkste (en het meest cliché): laat de boel de boel en luister naar je gevoel. Voel wat je nodig hebt en handel daar naar. Denk klein, voor een groter effect.

Liefs, Marjolijn