Ik ben zwanger dus ik mag niet klagen

Ja, ik mag natuurlijk niet klagen want ik ben zwanger. Zeg vrouw, wat zeg je nou? Wat een ongelooflijke onzin is dat zeg. Maar het viel me de afgelopen maanden wel op. Dat zwanger zijn blijkbaar inherent staat aan een status waarin je niet mag klagen. Je bent immers zwanger en daar moet je dan dus mega gelukkig mee zijn. Vertellen over je zwangerschap en de bijbehorende klachten? Not done. Ik, zwangere vrouw, zal je eens haarfijn vertellen wat ik daar van vind.

Doe is niet zo negatief met je geklaag

Klagen. Per abuis een negatief woord, ding, bezigheid. Klagen is voor mensen die alleen maar negatief denken, negatief zijn en altijd wat te zeiken hebben. Mensen die positief leven, lichter in het leven staan die klagen gewoon niet. Want dat hoort niet. Ja, toch? Zo kort door de bocht kunnen we het wel stellen. Maar wat is nou werkelijk de definitie van klagen? Klagen is namelijk het uiten van een emotie. Woorden geven aan je ongenoegen of aan emoties. En wat is daar nou verkeerd aan?

Hoe zit het dan met jouw emoties?

Het raakte me toen een kersverse mama haar emoties deelde. Ze vertelde over haar eerste kindje, een echte huilbaby. Nu was ze opnieuw moeder geworden. Deze keer van een kindje wat niet extreem veel huilt, maar toch als bracht het huilen haar enorm veel stress. Vooral omdat de associatie met het huilen voor haar extra beladen was door de ervaring van de eerste keer moeder worden. Maar zei ze, ik mag niet klagen, want dit is geen huilbaby. Wat een onzin. Natuurlijk mag je deze stress, onzekerheid en dit ongenoegen delen. En zonder dat je je daar voor hoeft te verontschuldigen, noch wegstoppen onder de noemer “ik mag niet klagen”. Jij hebt recht op jouw emoties, jij hebt er recht op om deze te delen.

Maar ik, zwanger, mag niet klagen

Net als wanneer je als zwangere vrouw vertelt over je kwaaltjes. Misselijk, vermoeidheid, de onzekerheid. En als je er dan maar achteraan zegt “maar ik mag niet klagen” dan is alles goed. Joe, doe eens niet zo gek. Want omdat jij alleen misselijk bent en een andere misschien hyperemesis gravidarum (extreme misselijkheid en overmatig braken) mag jij ineens niets meer zeggen? Of de overtreffende trap op dit moment als je het mij vraagt is dat je overal (zwangerschap gerelateerd) bij moet vermelden dat jij je er van bewust bent dat er ook vrouwen zijn die helemaal niet zwanger kunnen worden, dat je ook aan hen denkt bij wie het niet lukt. Ik vraag me dan oprecht af: Sinds wanneer is zwanger zijn en worden een competitie? Je kunt je niet altijd verantwoorden en verontschuldigen tegenover anderen. En waarom moet je jouw emoties dan te niet doen, wegstoppen of afdoen als onbelangrijk?

Gewone verhalen over zwanger zijn? Die zijn er niet

Je zal het met mijn eens zijn, er is een verschil tussen klagen en klagen. En klagen als je zwanger bent. Natuurlijk is er het klagen wat gaat over onzinnigheid. Dingen waar je niets aan kunt doen, zoals het weer. En de manier waarop je het zegt. Maar vertellen hoe het écht met je gaat, toegeven aan je emoties, met name je boosheid of frustratie, daar rust een taboe op.

Ik ben super blij dat ik weer zwanger mag zijn en ik geniet er ook van. Maar ik vind het uitermate frustrerend dat ik wakker wordt met maagzuur, constant moet plassen, wordt boos en verdrietig als ik weer eens verschrikkelijke gedachten heb over mijn zwangerschap en wat er allemaal mis kan gaan. Niet omdat dat zo is, maar omdat dat is waar je mee gevoed wordt. Verhalen over wat mis ging, horror bevallingen en meer van dat soort ellende. En gewone verhalen over zwanger zijn? Over de ongemakken, de onzekerheid, de frustratie als je weer eens wat op de grond laat vallen, brandend maagzuur én een echo die wel goed is? Ja, die zijn er niet. Want ik ben zwanger dus ik mag niet “klagen”.

Beloof je mij dat je het wel doet? Dat je wel vertelt wat je voelt, dat je jouw frustratie deelt en dat je gehoor geeft aan dat wat je raakt? En dan zonder af te sluiten met “ik mag niet klagen”. Want doe het maar wel. Zolang je namelijk weet waar je het over hebt, je emoties een plek geeft (zwanger of niet) ben je een leuker mens (ook als je veranderd in een preggosaurus). Dan is je hart gelucht, is er meer ruimte om te genieten en kun je een stukje lichter leven.

Liefs X Anouk