Mijn bevalling; De 24 uur waarin ik voor de tweede keer mama werd

Je bevallingsverhaal delen. Het lijkt wel alsof het tegenwoordig alleen nog kan als het drama bevat. Berichten en blogs vol met verhalen van moeders die een nare ervaring hadden tijdens de bevalling. Maar waarom? Omdat drama nou eenmaal scoort? En hoe zit het met al die positieve verhalen? Met al die mooie ervaringen? Mama’s die vol trots terugkijken op hun bevalling. Want die positieve bevallingsverhalen zijn juist zo fijn om te lezen als je zwanger bent.

Natuurlijk is het ook goed om te weten dat niet iedere bevalling altijd soepel verloopt en er soms ook dingen echt helemaal mis gaan. Bovendien is het fijn dat iedereen zijn verhaal kan doen om zo de ervaring te verwerken. Alleen de negatieve verhalen dat zijn de uitzonderingen. En het is absoluut niet fijn om weken voor je bevalling je alleen maar zorgen te maken. Omdat je per ongeluk dat ene verhaal las, waar een navelstreng scheurde of waar de moeder met spoed naar de OK moest.

Mijn bevallingsverhaal

Dit is mijn verhaal. Opnieuw een bevallingsverhaal met een positieve insteek. (Lees ook over mijn eerste bevalling: De droombevalling waar ik niet van droomde) Want bevallen is leuk, bijzonder, magisch. Of oer, stoer en wat je het ook wilt noemen. Hoe jouw bevalling ook loopt, hoe je er tegenop ziet of juist naar uitkijkt; jouw verhaal mag er zijn. Laat je niet tegenhouden om het te delen. Omdat je denkt dat het misschien te rooskleurig is. Dat er te weinig bloed was of geen hechtingen. Of juist omdat het allemaal zo anders liep dat je van te voren had gehoopt. Want delen geeft hoop, herkenning. Dit is mijn verhaal. Mijn verhaal over hoe ik voor de tweede keer mama mocht worden. Mama van een zoon.

Zaterdag 17:05 uur | De geplande bevalling

Ik loop een beetje heen en weer over de gang. Wacht hier maar zei de verpleegkundige, dan kan je zo naar de triage voor een ballon. Maar terwijl ik wacht komt er een stel binnen wat naar de laatste vrij triage kamer wordt gebracht. Dit gaat nog wel even duren en ik loop terug naar de kamer waar ik een half uur geleden ben geïnstalleerd. Mijn spullen liggen nog in de koffer op de bank. Daarnaast zit mijn vader. Hij bracht mij naar het ziekenhuis terwijl manlief de peuter bij opa en oma afgeeft. Alles helemaal relaxed en ontspannen. Inmiddels weet ik al weken dat ik vandaag opgenomen zou worden. En wellicht ook zou bevallen. Alleen dat laatste daar heb ik om dit tijdstip niet zoveel vertrouwen meer in. En ik heb inmiddels ook wel begrepen dat het druk is op de afdeling.

Even later komt er weer iemand binnen. Ik mag in de kamer verderop in de gang komen voor het plaatsen van de ballon. Daar staat een bevalbed in plaats van een gewoon bed. Wel zo makkelijk. De verloskundige voelt en concludeert dat die ballon niet meer nodig is. Ik zou zelfs je vliezen kunnen breken nu, zegt zij. Maar gezien de drukte en het tijdstip besluiten we gezamenlijk om te wachten tot morgenochtend. Niemand zit immers te wachten op een nachtbevalling als het niet nodig is. Morgen om 7:30u komt de verloskundige van de nachtdienst. En zij zal dan je vliezen breken en een zender plaatsen op het hoofd van je baby voor het volgen van zijn hartslag. Niks nieuws, dus ik vind het prima. Dit is immers de tweede keer dat ik een ingeleide bevalling heb. En ook deze keer weer in het geboortehuis in Leiden. Niks nieuws, toch bijzonder.

Zaterdag 19:30 uur

Om de tijd een beetje te vergeten maak ik affirmatie kaartjes. Kaartjes met uitspraken om tijdens de bevalling te gebruiken, te onthouden of te herhalen in je hoofd. Sowieso een leuke bezigheid en toch ook best handig zo blijkt later. Ik heb A5 kaartjes meegenomen en mijn doosjes met waterverf. Ondertussen bel ik wat met mijn zusje en luister muziek. Ik vind het nog steeds een gek idee. Morgen ben ik mama van twee kindjes. Morgen is het echt zover.

Zondag 6:10 uur

Ik zie ongeveer iedere twee uur de klok. Slapen in deze kamer lijkt bijna onmogelijk. Het is niet alleen warm maar ook alle stopcontacten zijn verlicht. Het lijkt wel een soort ruimteschip. Ik zucht nog een keer. Drink nog meer water. Verstel het bed. Bel de verpleegkundige nog maar een keer voor de bloeddrukmeting. En uiteindelijk wordt het 6:30u. Ik weet dat er over een half uur iemand aan mijn bed staat dus ik besluit om maar alvast te gaan douchen. Liever zou ik nu slapen. Slapen in mijn eigen bed. Even komen de tranen. Want dit is de laatste dag van m’n zwangerschap. Weg mooie buik waar ik zo trots op ben. En misschien ook nooit meer zwanger zijn hierna. Ondanks dat deze zwangerschap eindigt met opnieuw de diagnose pre-eclampsie en de afgelopen weken ook voor veel spanning en onzekerheid heeft gezorgd, ga ik het toch missen.

Het feit dat ik 3 weken lang bijna alleen maar in bed kon blijven, moest rusten, er niet voor mijn kind kon zijn en al helemaal niet thuis mocht bevallen, zoals ik graag wilde, lijkt even vergeten. Kan ik niet nog een foto maken? Maar het is nog donker buiten. En er moeten dingen gebeuren. Zoals verhuizen naar de andere gang. Naar bevalkamer 26. Dag mooie buik. Het is tijd om afscheid te nemen en om mijn kleine kereltje te ontmoeten.

Zondag 7:35 uur | De bevalling begint

De vliezen zijn zo gebroken. De stroom vruchtwater die volgt lijkt wel oneindig. In mijn buik een klein man. Een woeste kleine man. Hij is echt duidelijk boos. Hij beweegt onrustig heen en weer. Ik probeer hem te kalmeren door tegen hem te praten. Ik aai over mijn buik. Vertel hem dat we dit samen gaan doen. Dat hij straks bij mama is. Dat het goed komt. Dat het goed is. En dat het mij spijt dat hij nu al moeten komen maar dat het voor ons allebei beter is. Samen kunnen wij dit. Geen zorgen, kleine man.

Zondag 10:40 uur

Na een hoop geklooi, andere woorden heb ik er niet voor, ben ik eindelijk voorzien van een infuus. Opnieuw bevallen met snoeren. Ik probeer het los te laten maar irritant is het wel. Want wil ik naar de wc dan moet ik eerst mezelf loskoppelen van de CTG (de draadloze wilde helaas niet meewerken) en vervolgens moet er ook een infuuspaal mee. Gezellig. Maar bijzaak. Ik ga braaf ieder uur naar de wc. Want dat is goed voor de ontsluiting heb ik me laten vertellen.

Zondag 12:15 uur

Ik wil staan. Niet meer liggen. Ik kan alleen naast het bed staan. Ik wieg heen en weer. Manlief en ik kletsen wat tussen de weeën door. Weeën die regelmatig komen en gaan. Ze worden krachtiger en scherper. Ik wil liever zitten. Op een bal. Ik wiebel de weeën door. Draaien, blijven ademen. Leuk joh, zo’n ingeleide bevalling.

Zondag 13:30 uur

Ik had één afspraak met mijzelf. Niet meer zolang door gaan. Ik ga mijzelf niet onnodig uitputten. En lijden is niet nodig. Na 2 uur heftige weeën is het mooi geweest. Ruggenprik alstublieft. Ik ga liggen in het bed en houdt de zijkant bij iedere wee krampachtig vast. In mijn hoofd de affirmaties. En met een schuin oog op de klok. Zolang als bij Oscar duurt het vast niet voordat de anesthesie komt.

Zondag 15:00 uur

Voorovergebogen, zittend op het bed lijkt het wel of ik ineens ontwaak in een andere wereld. Nu weet ik weer waarom ik die prik wilde. Want zo kan ik ontspannen en ik zou bijna zeggen genieten van mijn bevalling. Inmiddels is het 15:00u. Het tijdstip waarop ik dacht dat de bevalling wel achter de rug zou zijn, toen we vanmorgen om 7:30u aan de voorbereidingen begonnen. Maar goed, dat had ik geklooi niet bij ingecalculeerd. 17:00u dan maar, dat lijkt mij een mooi moment. Terwijl de weeën weer komen en gaan eten we samen hartjessnoepjes. Must have voor iedere bevalling zou ik zeggen.

Zondag 15:45 uur

Oh, stop. Ik moet zo hard lachen. Maar eigenlijk kan het niet. Mijn buik doet pijn van het lachen. We lachen om die vreselijke dingen als ‘deze wee komt niet meer terug.’ Dingen waar ik zo lekker op ga. Niet dus. Manlief is overtuigd, als hij dat zegt dan wordt het sowieso: Deze man komt niet meer terug.

Zondag 16:20 uur

Dezelfde verloskundige als gistermiddag loopt binnen. Zo fijn, want het voelt vertrouwd. En bovendien brengt ze opnieuw goed nieuws: volledige ontsluiting. Dus ze blijft en we gaan dit klusje eens even klaren. Al denkt de baby in mijn buik daar anders over. Hij duwt zijn billen omhoog tegen mijn ribben aan. Uh, baby, dat is de verkeerde kant op.

Zondag 17:11 uur | Hallo lief mannetje

Het lampje van de infuuspomp gaat nog een keer aan. Zal ik nog een drukken vraag ik? Wat jij wil, zegt zij. Maar doe het maar gewoon. En dan gaan we. Bij iedere perswee denk ik kaken los, schouders laag, druk naar beneden. Het is deze keer zo anders. Want nu voel ik wat de baby doet. Ik begrijp wat de verloskundige bedoeld. En ik weet ook dat het moment daar is om alles op alles te zetten voor die laatste keer persen. Het maakt mij zo trots. Want nu voelt het echt alsof we dit samen doen. En niet alsof ik doe maar wat en ik geloof dat het wel goed komt. Na 21 minuten persen is daar onze zoon. Een klein mannetje. Zo klein. Wel als je bedenkt dat ik de vorige keer een baby van bijna een kilo zwaarder op mijn borst legde.

Dag lieve Nordin. Daar ben je dan.

Wat is hij klein is dan ook het eerste wat ik zeg. Kleine man, daar ben je dan. Wat hebben we dat goed gedaan. Wat heb jij het goed gegaan. Dag lieve Nordin. Daar ben je dan.

Liefs, van je mama. Liefs, Anouk