Een ode aan de vrouwen die mijn kraamtijd onvergetelijk maakten

Een kraamvrouw kan maar op een manier een kraamvrouw zijn. En dat is als haar tribe, haar omgeving, er voor haar is. Haar ondersteunt, haar versterkt, haar zorgen wegneemt en haar de rust kan bieden die zij verdient. Op zondag 4 april mocht ik voor de tweede keer moeder worden van een zoon. Zijn naam is Nordin. Na 37 weken zwangerschap kwam hij op de wereld. Gepland en ingeleid. Mijn kleine mannetje.

De afgelopen weken was ik omringd door vrouwen die mij een kraamtijd gunden die ik verdiende. Zij maakten dat ik het diepe dal waar ik uitkwam achter mij kon laten en er sprankeltjes hoop en positiviteit voor in de plaats konden komen. Dit is een ode aan die vrouwen. De vrouwen, mijn tribe, die mijn kraamperiode-, en tijd onvergetelijk maakten.

Marjolein, de verloskundige

Mijn bevalling. Gepland. In het ziekenhuis. Mijn ziekenhuisopname begint zaterdagmiddag. Het plan is om eerst een ballonkatheter te plaatsen. De verloskundige die binnenkomt is Marjolein. Het voelt direct vertrouwd en ontspannen. De ballonkatheter blijkt niet nodig. We zouden zelf je vliezen kunnen breken vertelt zij. Maar we besluiten te wachten tot morgen, zodat we niet middenin de nacht de bevalling in gaan.

De dag begint. De verloskundige van de nachtdienst breekt de vliezen en nu begint het lange wachten. Het is uiteindelijk 16.15 uur als er voor de 2e keer een verloskundige komt om de vordering te bepalen (inmiddels ben ik heel wat wee-opwekkers en een ruggenprik verder). Het is Marjolein die binnenkomt. Dat is fijn. Zeker als blijkt; volledige ontsluiting. En dus gaat ze ook niet meer weg. Ze blijft, ze helpt mij er doorheen, ze geeft mij het vertrouwen. Om 17.11 uur is daar onze tweede zoon Nordin.

Judith, de kraamverzorgende

Wanneer Oscar in december 2018 geboren wordt, is daar bij thuiskomst uit het ziekenhuis Judith. Ik heb geen idee wat ik van een kraamverzorgende mag verwachten. Judith is geduldig, luistert naar mijn verhalen en zorgt dat ik rust. Want na een loodzware bevalling kan ik niet veel meer dan in bed liggen. Samen kijken we elke dag naar de mogelijkheden. Als het nieuwe jaar van start gaat, laat ze ons als gezin van drie in vertrouwen achter.

En nu, nu zijn we een gezin van vier. Toen ik verwachting was, vertelde ik het Judith ook. “Eind april komt er nog een kindje, kom jij dan ook?” “Natuurlijk” zei zij. En zo was het dat ik op dinsdagmiddag thuiskwam, mijn bed in dook en niet veel later de bel hoorde gaan. Daar was die vertrouwde stem weer. Het gaf me direct rust. Iets wat ik die dag nog niet had ervaren. Want die dag vertrok ik uit het ziekenhuis. Op de 3e dag, tegen medisch advies in. Het enige wat ik dacht is, ik ga naar huis. Want dan komt Judith. En dan komt het goed. Want dan ben ik thuis en in goede handen. Zo was het ook. Judith bleef nog een paar dagen langer, om zo mijn herstel te bevorderen. Elke ochtend om 8.30 uur ging de voordeur beneden open. De waterkoker aan. En daarna een goedemorgen en een kop thee. “Hoe was de nacht? Hoe is het gegaan?” De eerste dag zonder haar was stil. En bij het afscheid geen knuffels. Het is anders, maar het was zo fijn.

Ik schreef haar een brief. Een brief om haar te bedanken. Want zo vanzelfsprekend is het allemaal niet.

Ik heb nog meer respect gekregen voor jou en het werk dat je doet. Want terwijl je thuis een eigen gezin hebt, zet je je in om een nieuw gezin de mooiste start te geven die zij verdienen.

Simone, mijn verloskundige

Bij de 6 weken controle, na de bevalling van Oscar, sloten we af met: de volgende keer doen we het samen. En thuis. Wat baalde ik toen ik op die ene maandag, 34 +2 weken zwanger, de diagnose pre-eclampsie opnieuw kreeg. Dag thuisbevalling. Dag bevalling met Simone.

Maar toch was ze er voor mij. Want zij moest toestemming geven voor mijn vertek naar huis. Die dag waarop ik zei: “ik blijf niet meer”. “Als je verloskundige akkoord gaat, dan kunnen we het regelen”, was het antwoord. Ik wist zeker, zij gaat akkoord. Ze wist precies waarom en om wie het ging toen ze gebeld werd.

De dag na thuiskomst stond ze naast mijn bed. “Het komt goed, meissie. Je hebt gedaan wat je moest doen, en nu gaan we zorgen dat je weer opknapt.” Maar ik moest plechtig beloven, dat ik mij rustig hield. Ik deed het. Want als Simone het zegt, dan doe je dat.

Anouk & Patricia, de lactatiekundigen

Het hoofdstuk borstvoeding. Ik kan (en zal) er een heel blog aan wijden. Ik schreef al eerder over mijn voorbereiding met Anouk. “Vergeet de vorige ervaring” zei zij. Deze keer is een nieuwe start. En het werd een succesvolle start. Baby aan de borst. Ik was zo trots. Want dat was stap 1 en die lukt. Vol vertrouwen aan de slag. Investeren. Geef het tijd. Heb geduld. Ik wist, het zit goed. Totdat 2 dagen na mijn bevalling het licht uit ging. Migraine. Maar zo heftig, zo had ik heb ik nog nooit ervaring. Ik kon niets anders dan liggen met m’n ogen dicht. En pijnstilling? Nee, je mag alleen 2 paracetamol. De rollercoaster die volgde laat ik voor nu achterwege. Want hier zit het verdriet. Maar er was geen andere keuze: de borstvoeding moet ik stoppen.

Maar met de stuwing komt ook de twijfel. Zoveel stuwing, kan een kind nog wat drinken aan de borst? Kan ik nu nog doorpakken? Ik zocht contact met Patrica en vertelde mijn verhaal. Ik stelde mijn vragen en zij gaf antwoorden. Dit is wat je kan doen. Die dag ga ik van wel, naar niet en weer terug. Tot een voorval. Het moment waarop ik mij realiseer, borstvoeding geef je niet alleen. Niet alleen moet het kloppen met jou en je baby, maar ook met je omgeving. En die driehoek was zo scheef. De keuze, de tranen, de teleurstelling en acceptatie. Het is goed zo. Want het is goed zo. Het had anders kunnen zijn, absoluut. Maar het is.

Marijke, de slaapcoach

Hoe vindt Oscar het? Die vraag heb ik de afgelopen weken zo vaak gehad. Hij vindt er welgeteld niks van en alles tegelijk. Zijn wereld staat op zijn kop. Al weken lang. Want eerst kan mama niet uit bed komen. Dan logeer je ineens 4 dagen bij opa en oma. Kom je thuis, is er een vreemde mevrouw en een baby.

Het is dinsdagavond 21.45 uur als ik Marijke een e-mail stuur met het onderwerp ‘Wat nu?!’ Voor de zoveelste avond op rij zijn we al uren bezig om Oscar in slaap te krijgen, tot hij uiteindelijk om 22.00 uur uitgeput in slaap valt. Ook het middagslaapje is ineens verdwenen. Het frustreert ons. We worden onnodig boos. En zo wil ik niet verder. Want ik zie een kindje wat aan staat, de rust niet meer vindt en de slaap niet kan vatten. Gestresst, hoog in z’n ademhaling. En ik moet hem helpen. De tranen rollen over m’n wangen als ik de e-mail verstuur. Want mijn lieve peuter, die zo van slapen houdt, is veranderd in een onrustige mannetje wat blijft zoeken.

De dag erna spreken Marijke en ik een half uur aan de telefoon. We nemen alles door. Hoe verloopt de dag, wat is het slaapritme, het slaapritueel. Ze geeft mij concrete tips. Kleine aanpassingen, die we diezelfde middag nog toepassen. Die avond valt Oscar om 20.15 uur in slaap. Ik sta te huilen in de gang. Hulp vragen is geen schande. Hulp vragen is het beste wat voor je kind kan doen. Inmiddels zijn we (op moment van schrijven) drie dagen verder. De rust keert steeds meer terug in zijn lijfje. ‘s Middags gaat hij rustig slapen. ‘s Avonds wordt de inslaaptijd ook steeds korter. Het vertouwen is terug.

Marjolein, Jeugdverpleegkundige en mijn mama

Wat ik misschien wel het moeilijkste vond, was dat mijn moeder niet op bezoek mocht komen in het ziekenhuis. Of tenminste, het mocht wel, maar pas na 36 uur opname en als je het de dag van tevoren voor 13.00 uur had aangevraagd via een formulier. Alleen was ik zondag om 13.00 uur even druk met bevallen, maandag om 13.00 uur was er nog sprake van dat ik wellicht om 17.00 uur naar huis mocht en dinsdag zei ik in tranen en een trillend lijf van de stress dat ik naar huis ging. Want thuis is ook mama. Die even langs komt, gewoon voor even. Die ik even kan bellen als ik het niet weet.

Mijn mama is ook die mevrouw van het consultatiebureau. Zelf kom ik niet met haar kleinkinderen bij haar op consult, maar ik kan haar wel altijd bereiken voor advies. Eigenlijk net als iedere andere mama die een vraag heeft. Maar misschien is voor mij de stap iets makkelijker genomen. Ik zeg ook altijd tegen iedere mama met vragen, stel je vraag aan haar. Ze helpt je graag, denkt met je mee. Samen dachten we na over een goed voedingschema voor Nordin, over voedingspauzes, over wat te doen met Oscar, de dwarse kip, en leende ze mij haar babyweegschaal zodat ik Nordin wat vaker kon wegen. Mijn mama.

Al die lieve mama’s

En dan zijn er nog al die lieve mama’s om mij heen. Zij, die begrijpen hoe je wereld op z’n kop staat als je bent bevallen. Hoe een roze wolk vaak niet alleen maar bestaat uit glitter en zonnestralen. Mama’s die luisteren naar mijn verhaal. Die midden in de nacht bemoedigende woorden sturen. Die mama die voor mij, mijn lievelingstaart maakte. Die andere mama die bakken vol eten bracht. De mama’s, die net als ik moeten lachen om het feit dat we ons afvragen waar we zo druk mee waren toen we maar één baby hadden. Maar waar we toen ongetwijfeld heel boos om waren geworden, als je dat had gezegd. De mama’s die berichtjes sturen dat ik ze zo mag inspireren met mijn verhalen. De mama’s die hun verhalen in vertrouwen met mij delen. Het is zo waardevol, zo fijn om te weten dat je niet alleen bent.

Wij vrouwen versterken vrouwen. Wij moeders versterken moeders. Niks loedermoeder, moedermaffia, mom shaming. Maar mombracing, steun elkaar in plaats te bekritiseren. Zeg tegen die kersverse mama: “Wat doe jij het geweldig.” En kersverse mama dan zeg ik tegen jou: “Volg je gevoel. Wees je eigenwijze ik van tijd tot tijd. Kom op voor jezelf. Laad niet alleen elke dag de batterij van je telefoon op, maar vooral die van jezelf.”

Liefs, Anouk

Lees ook: 6 weken na mijn bevalling: Hoe gaat echt met mij?