Vroeger is niet later. Vroeger is nu.

Vertellen, schrijven of mijmeren over vroeger, is dat altijd herinneringen ophalen van lang geleden? Of is dat cynisch onderkennen dat vroeger, slapen tot 8 uur eigenlijk uitslapen was? Dat je zou willen dat je huis nu zo schoon was, als wanneer je toen dacht; wat een bende? Van toen er nog geen kinderen in je huis rondliepen?

Dat ons huidige leven onderhevig is aan verandering en we stiekem terugverlangen naar vroeger (van voor maart 2020) dat is wellicht een feit. Maar ook wij, of eigenlijk ik, vrouw van halverwege 30 denkt nog regelmatig terug aan vroegere tijden. Aan toen we nog één baby hadden, geen baby hadden. Of toen we nog maar net ons huis kochten. Maar vroeger is ook, toen ik als tiener dacht dat je op je 29e als heel volwassen zou zijn en ik mijn geen voorstelling kon maken van het leven na die leeftijd.

Net als mijn mama

Vroeger komt ook wel eens nu voorbij. Wanneer ik mijn peuter de mededeling doe dat hij aan tafel moet blijven tot iedereen klaar is. Ik de stapeltjes schone was keurig in de kast leg. Net zoals mijn moeder dat altijd deed en zei toen wij klein waren. Het deed mij tegelijkertijd afvragen: Hoe deed mijn moeder dat eigenlijk? Hoe ging dat dan met twee kinderen? Want waar we onszelf nu kunnen voorzien van draagzak tot bakfiets om ons kroost mee te nemen in ons leven, was dat er toen (zo’n 35 jaar geleden) allemaal niet of nauwelijks.

Verhalen van vroeger

Mijn moeder had wel een draagzak. Die bracht mijn oma mee uit Amerika. In mijn gedachten zit de foto waarop mijn mama wandelt door de polder. Met de draagzak om, met mij daarin. Hier ziet er gemoedelijk uit. Maar toen ik er naar vroeg kwam er toch een heel ander verhaal. Want zo gemoedelijk als het in mijn gedachten leek, zo bleek het niet te zijn. Ik wilde als baby niet gedragen worden. Ik duwde mijzelf helemaal naar achteren en werd woest als ik in de draagzak mee moest. Poef, een droombeeld in als een zeepbel uit elkaar.

“En hoe deed jij dat dan met twee kinderen, mam?” Ik moest gewoon lopen, was het antwoord. Naast de wagen. Zonder gemopper. Iets wat momenteel hier lukt voor een paar honderd meter, maar dan is er een afleiding. Een speeltuin, glijbaan, trampoline, een iets wat de aandacht van de peuter trekt. Ik was even oud als Oscar nu is, toen mijn zusje geboren werd. Wat is er dan zo anders dan toen? Of is de vraag; wat is er allemaal anders dan toen? Het verkeer, de drukte, meer afleiding? Of is het de opvoeding, de keuzes, de invulling van het moederschap?

Wat ik wil vertellen over vroeger

Dat het vroeger anders was, dat is een gegeven. En nu ik zelf mama ben realiseer ik mij dat alleen maar nog meer. Vooral hoe belangrijk nu is. Hoe ik in mijn gedachten opneem hoe mijn peuter woordjes leert en geniet van uren boekjes kijken. In de zandbak verhalen vertelt en giert van het lachen als hij met zand gooit. Hoe mijn baby heerlijk slapend in de draagzak mee gaat. En wij ontspannen wandelen omdat ik twee kinderen in één wagen heb geladen. Er niemand wegrent, moppert of zijn onvrede uit door met boeken te gooien. Want dat gebeurt ook.

Maar het zijn die momenten nu, waarvan ik wil dat ze mij bij blijven. Dat is wat je je wil herinneren zei een vriendin mij laatst. Dat is wat je wil vast leggen op beeld en vertellen als je over vroeger praat. Want vroeger is niet iets voor later. Vroeger, dat is nu.

Liefs, Anouk