6 weken na mijn bevalling: Hoe gaat echt met mij?

Hé, hoe gaat het? Ik denk dat deze vraag de afgelopen weken ontelbaar vaak is gesteld. Uit nieuwsgierigheid, uit interesse. Aangevuld met aannames. Of een goed bedoeld compliment. Het is fijn om te weten dat andere betrokken (willen) zijn. Interesse hebben in jouw welzijn. Toch is het een vraag die ik probeer te ontwijken. Vooral omdat ik hem eerlijk wil beantwoorden. Zonder glitter, koetjes en kalfjes. Want het antwoord zit verpakt in een compleet verhaal. Of slechts een momentopname van het nu. Nu is anders dan vanmorgen, gisteren of straks. Het is nooit alles. Maar soms juist ook teveel. De vraag is misschien wel te generiek, niet specifiek genoeg. Te kort om het verhaal in te verpakken. Te lang voor goed en weer door te gaan.

Het eenvoudige antwoord op de vraag hoe het met je gaat

Eenvoudig zou zijn om alle abstracte zaken op te sommen als antwoord. We slapen ‘s nachts voldoende uren , hebben geen honger. Een dak boven ons hoofd en de wasmachine draait. Dus, het gaat goed. Die aantoonbare dingen. Je kan ze vastpakken. Laten zien. Kijk maar, ik pas weer in mijn broek en baby niet meer in maatje 44. Goed, het gaat dus goed. Maar het verbloemt hoe het gaat. Want vragen leidt als snel tot klagen, zeuren. Maar kijk nou toch, we hebben het zo goed. Dat zal ik ook nooit ontkennen. Bevoorrecht, welvarend en gezegend is wat we zijn. Met alles wat we hebben. Alles wat zo tastbaar is.

Kan mijn verhaal een verschil maken?

Ik zou graag willen, dat ik het kan. Dat ik kan vertellen hoe het echt gaat. Hoe het mij gaat. Van binnen. Het verhaal vertellen zoals het is. Maar vaak lukt het mij niet. En voor iemand die goed is met woorden en teksten is dat gek. Ik heb verhalen te vertellen. Ik zie hoe anderen dat doen. Anderen zoals mijn vriendin Stacey die vertelt over haar Hyperemesis Gravidarum zwangerschap. Verhalen die horen bij #1opde6 over ICSI en IVF. En #ikbenereenvan. Met gezichten bij de mensen met lymfeklierkanker.

Want ook die verhalen kan ik vertellen. Alleen ik doe het niet. Misschien omdat ik niet meer kan laten zien hoeveel prikken en naalden er aan te pas kwamen. Hoe littekens ooit zijn gekomen. Het is alleen nog maar abstract. En dat terwijl mijn verhaal zomaar voor iemand anders een verschil kan maken, hoop kan geven. Herkenbaarheid of inspiratie. Soms denk ik wel eens wat een sukkel ben ik dan. Want als ik niets zeg, zal een ander het nooit lezen.

Het leven is geen rechte lijn

Dus hoe het echt gaat de afgelopen weken? Niet goed, niet slecht. Niet best en soms beter. Mijn gezin is ineens een van vier. Drie mannen om mij heen waar ik voor wil gaan. Wil zorgen, liefhebben, bestaan. Maar dat lukt niet altijd en is niet altijd fijn. Vooral omdat ik even vergat dat pre-eclampsie iets is, wat je zelf misschien vergeet maar je lichaam niet. En ik vergat het en daarmee mijzelf. Ja, er bestaat een kans dat je na je bevalling spontaan geneest (zoals dat genoemd wordt.) Maar het kan zich ook verder ontwikkelen in de 72 uur na je bevalling. En dat gebeurde bij mij. Want m’n bloeddruk daalde niet en mijn lichamelijke toestand verslechterde. Van PE naar HELLP, naar eigenwijs zijn, naar huis tegen het advies in.

En daarna is er nog het herstel. En dan lange termijn gevolgen. Iets wat wel in mijn achterhoofd speelde in de weken na de diagnose maar wat ik ook vergat. De ervaringen van de vorige keer, ik wilde er niet aan denken. Aan de emotionele gevolgen wordt weinig aandacht besteed. En dat is precies waarom ik niet kan duiden hoe het gaat. Waarom ik het verhaal niet kan vertellen. Want het is niet in een woord te vatten.

Hoe gaat het? Goed? Prima? Gemiddeld? Toch ook niet slecht. Ik weet dat mijn emoties en gemoedstoestand nooit gemiddeld zijn of altijd goed. Dat bestaat nou eenmaal niet. Het leven is geen rechte lijn. Zeker niet met zo’n brein wat alles overdenkt en analyseert. Die de verbinding met m’n hart uitschakelt, terug naar overleven in plaats van leven. Een lijf met onzichtbare schade en gebreken. Het duurde jaren in therapie voordat ik op een punt kwam waarop ik het begreep, kon herkennen en er mee om kan gaan. Zo ook nu. Dat gaat van tijd tot tijd goed. Maar dat is niet alles wat er is. Want er is een baby, een peuter, zorgen, gebeurtenissen, zonder pauze wanneer ik die niet zelf inlas.

Torenhoge verwachtingen?

Ik kan niet uitleggen wat het met mij deed, dat een gezonde zwangerschap op een maandagochtend ineens omsloeg in grote zorgen. Dat de onmogelijkheid om onbezorgd je zwangerschap af te ronden niet uit te leggen valt. Ik kon er niet zijn voor mijn zoon, voor mijn man. Tel daar de zorgen over mijn eigen gezondheid en die van mijn baby bij op. De vermoeidheid, overprikkeling, ik wil het niet hoeven uit te leggen, toe te lichten, wat het met mij doet.

Het feit dat ik denk dat dat nodig is, doet mij afvragen wat er is mis is met onze maatschappij? Waar komen die torenhoge verwachting vandaan? En waarom moet ik daar als kersverse mama aan voldoen? Het maakt me onzeker. Soms over alles wat ik doe. En daar kan geen positieve mindset het uiteindelijk van winnen. Die gevoelens laten zich niet overschrijden. Hoe je er mee omgaat maakt wel verschil. Het verschil tussen benauwdheid en ruimte.

Een blauwe wolk die dondert is realistisch(er)

Het zijn nog steeds allemaal puzzelstukjes die ik bij elkaar verzamel. En opnieuw probeer te leggen. Wat hoort waar bij, wat veroorzaakt wat. Waar kan ik echt iets aan doen en wat moet ik voor nu accepteren als de nullijn. Het maakt de kraamtijd een blauwe wolk die dondert van tijd tot tijd. Een waar ik heel bewust moet kiezen voor wat wel en niet kan. Waarin ik elke dag opnieuw mezelf tegen kom.

Er zijn dagen dat ik zo gestrest ben. Moe van de innerlijk strijd, emotioneel uitgeput. Want kinderen hebben is ook gewoon lastig. Het is een illusie dat het louter en alleen een paradijselijk gebeuren is. Ik verdoezel het onder een glimlach en verbloem met “Ja, goed”. Want dat past dan even wel als antwoord. Niet mooi. Maar wel hoe het gaat. Andere dagen laad ik op van mediteren, onverdeelde aandacht met mijn twee prachtige kindjes. Bedtijd, knuffels, samen in onze kleine bubbel.

Mama zijn is geen opdracht

Ergens in een app de tekst “na 6 weken eindigt je kraamtijd”. Nou, dat bepaal ik zelf wel. Voorlopig vaar ik rustig door op rustig aan en zo min mogelijk. Het leven is de som van al je keuzes. Ik kies voor mezelf. Ik kies ervoor om mijn verhaal te delen. In mijn eigen woorden. Al is het maar zodat één mama zich realiseert: Ik ben niet alleen. Wat ik voel, hoe ik mij voel, dat is heftig . Intens. En daar hoef je je nooit voor te verontschuldigen.

En je hoeft het ook niet alleen op te lossen. Ja, het is puzzel maar er is hulp in allerlei vormen. Er zijn mensen om je heen die zich namelijk niet laten misleiden met ‘goed’. Die willen een verhaal wat niet in 144 tekens past. Zeg dan: ik weet het niet. Ik heb hulp nodig, ik weet alleen niet wat. Kan je met mij meedenken, praten? Ik voel me soms alleen. Maar lieve mama, je bent niet alleen. En het is ook heftig, die golf die je overvalt nadat je je baby voor het eerst ontmoet. Maar onthoudt dat mama zijn geen opdracht is. Geen lijst met taken die je moet afvinken om zo de status mama te behouden. Het is grotendeels van de tijd gewoon zijn.

Terug in balans

Misschien ben je het even kwijt. Door alles wat er gebeurt en probeer je net als ik de vraag te vermijden. Want het is zoals het is, toch? Jij bent zoals je bent. Ik ben zoals ik ben. Soms mooi, soms lelijk maar krachtig zolang de bewustwording er is. En dat. Dat is goed. Veel mooier zou het zijn als je de vraagt kan beantwoorden: Heb je de balans gevonden? Want uiteindelijk is dat hoe je er mee om kan gaan. Met het moederschap.

Niet alleen als je mama wordt maar ook als je mama bent. Opnieuw mama wordt. De balans in rust en regelmaat. De balans in wat je van jezelf moet en dat wat echt moet. Een evenwichtige verdeling in hoe je denkt dat het hoort te zijn en hoe het werkelijk is. Neem je tijd. Alle tijd. Pak het. Want het is er. Creëer het als het er niet lijkt te zijn. Realiseer momentjes waarvan je kan genieten. Haal adem. Diep adem. En zucht eens helemaal Alle lucht uit je lijf. Zeg ja! En zeg vooral ook nee! Nee is ook een woord. Gaat het goed? Nee. Want dat mag ook. En dat is heel normaal.

Wanneer anderen nu vragen hoe het gaat, probeer ik de balans op te maken. Even snel en kort. Hoe gaat het nu, op dit moment? Schouders omlaag, adem uit, een glimlach. Ik begin de balans te vinden. Te vinden in vragen om hulp, zorgen voor de kinderen en ruimte creëren om te zijn wie ik ben. Balans in wat ik van mezelf verwacht omdat het misschien wel zo hoort en loslaten wat ik mag laten gaan. Wegstrepen van die belachelijk hoge eisen en accepteren wat nog wel een andere keer komt. Het hoort er allemaal bij. Niemand leeft een perfect leven. En we zijn niet alleen. En je hoeft het niet alleen te doen. Laten we elkaar helpen, steunen, onze verhalen delen. Want dat ene verhaal kan een verschil maken.

Liefs, Anouk

Lees ook: Een ode aan de vrouwen die mijn kraamtijd onvergetelijk maakten