de Bacillen-tuin

De afgelopen maanden waren voor Leonie en haar gezin een rollercoaster. En dan vooral omdat de gezondheid van haar jongste kindje een hoop vragen oproept. Leonie neemt je mee in haar zoektocht naar antwoorden en oplossing.

Een stukje terug in de tijd 

Onze baby is vier maanden. De slaapregressie begint. Altijd een top tijd, zoiets. We gaan van een slaapbaby naar een baby die continu zijn ogen open houd alsof er tandenstokers tussen zitten. We lopen kilometers heen en weer met hem en de draagzak is onze beste vriend. We testen of hij echt écht slaapt door zijn armpje vast te pakken en te laten vallen. Dan bij echt slapen leggen we hem weg. Iets anders betekend namelijk krijsen. Snel, snel weg hier denk ik altijd en verlaat zo snel mogelijk de kamer als ik hem heb weggelegd. Bijna bij de deur draai ik me nog één keer om en dan BAM twee kleine baby ogen kijken me wijd open aan. Oké, daar gingen mijn 25 minuten heen en weer lopen. 

Wat doe je dan als moeder?

Maar goed, dat is zeker niet het meest frustrerende van de vier maanden oude baby en ook niet waarom ik dit schrijf. Vanaf maand vier stopte niet alleen het goede slapen. Onze baby wordt namelijk ook constant ziek. Het start met buikgriep, flink verkouden en hoge koorts. De tijd van het jaar noemt het consultatiebureau dit. Uitzieken dus. Zo vaak als ik kan voed ik de baby om uitdroging te voorkomen. Het is slopend. Ik geef borstvoeding en begin net met werken als hij vier maanden is. Ik kolf me suf maar meneer heeft bedacht flessen te weigeren. Wat we ook proberen of doen, of welke fles we ook gebruiken, hij drinkt niet meer dan 50 ml. Het enige wat werkt is in een donkere kamer zitten en daar borstvoeding geven of lopend door het huis. En dat is dan wat je doet als moeder. 

Het werken start met een baby in de draagzak er gratis bij. Gelukkig slaapt hij veel en is mijn werk coulant. Helaas blijft de koorts lang aanhouden, de plasluiers nemen af en de zorgen nemen toe. We bezoeken een aantal keer de huisarts en uiteindelijk ook de kinderarts. Ik stop zelf met het eten van zuivel omdat ik vermoeden heb van een koemelkallergie. Dit omdat hij extreem heftig reageert op het uitproberen van kunstvoeding en omdat hij zich suf poept zodra we dit een keer geprobeerd hebben. 

Wachten en afwachten

Af en toe krijg ik een hartverlamming als hij weer bijna lijkt te stikken in zijn slijm van zijn verkoudheid. Na een tijd wachten, bezoeken we de kinderarts. Ik krijg van de kinderarts op m’n donder want hoe kom ik erbij geen zuivel te gaan eten.. dat is ook niet goed voor mijn voeding. We worden naar huis gestuurd met het advies te blijven sprayen met zout en het af te wachten en gewoon weer zuivel te gaan eten. We wachten af en hij knapt redelijk op. Het enige wat blijft is dat hij blijft krijsen bij bedgang en daar lijkt iets te zijn, waarom dat niet lukt. Hij overstrekt zich, raakt oververmoeid en wij gefrustreerd. We bellen toch voor hulp terug naar de kinderarts.

De boodschap was namelijk, als die dit blijft doen, dan kunnen jullie bellen voor ondersteuning van een pedagoog. Dat leek ons fijn en zo hing ik dus aan de telefoon. Echter als ik vertel hoe het gaat krijg ik van de secretaresse het advies om weer te sprayen met zout omdat hij misschien nog slijmophoping heeft en anders ons aan te melden bij Cardea ( jeugd- en opvoedhulporganisatie in de regio Zuid-Holland Noord). Bij navraag blijkt hier helaas twee maanden (!) wachttijd voor. Oftewel, daar koop ik niks voor.

Is dit het keerpunt?

Gelukkig op een dag, een willekeurige dag. heeft hij bedacht dat hij het snapt. Bij naar bed brengen pakt hij ineens weer de speen en valt ineens binnen 30 seconden zelf in slaap. Het geheim? Geen idee, hij doet het gewoon. Had me dat even verteld baby.. maar goed hé, een last minder! 

Het gaat twee weken goed tot we opnieuw belanden in een fikse verkoudheid. Hoesten alsof er een hond naast je staat, fikse koorts en heel veel poepluiers. De borstvoeding wordt ook een last. Mijn productie gaat achteruit, de baby wil alleen maar in het donker goed drinken en ik heb nooit een idee hoeveel die drinkt. Hij weigert ook vaak. De weegmomenten op het consultatiebureau zijn niet om enthousiast van te worden. Hij komt te weinig of net genoeg aan door zijn ziek zijn. Ik besluit te stoppen met borstvoeding en ga over op kunstvoeding. Gelukkig pakt hij uiteindelijk de fles weer redelijk goed. 

Ik weet het niet meer

Het starten met kunstvoeding moet langzaam omdat zijn darmen hier extreem op reageren. Hij huilt wat af, maar uiteindelijk lijkt het beter te gaan en lijkt het erop alsof hij weer wat opknapt. Hij komt uiteindelijk aan wat hij aan moet komen. Hier kunnen we opnieuw een welgetelde week van genieten voor we opnieuw belanden in het vele poepen (lees twaalf poepluiers tussen 9:00u en 17:00u), de verkoudheid en het drinken van halve voedingen. Het breekt op. Ik breek er mijn hoofd over en weet niet wat te doen. Als ik opnieuw wordt gebeld door de opvang om hem te komen halen ben ik het zat. Ik bel weer de huisarts en leg het voor. Ik mag langskomen. We maken een nieuw plan en vol goede hoop ga ik hier weg. De melk wat afbouwen en de vaste voeding opbouwen en een bezoek aan de osteopaat.

In afgelopen tijd heb ik ook nog drie andere voedingen geprobeerd in overleg met het consultatiebureau, maar dit mocht niet baten. Hij was of verstopt of hij had spuitluiers. De vaste voeding gaat de eerste avond goed. Met een gerust hart heb ik vertrouwen dat het goed komt. Echter stopt meneer op dag 2 met het eten van de vaste voeding en krijgen we op dag 3 te horen dat hij in twee weken tijd 80 gram is afgevallen en geen enkele centimeter is gegroeid. De moed zakt me in de schoenen. Een vriendin van me heeft aangeraden een iriscopist te bezoeken. Maar helaas staat mijn man daar niet achter en weerhoudt me dit tot dusver. 

Niet meer naar het kinderdagverblijf?

Het consultatiebureau en de huisarts hebben het advies om hem van het kinderdagverblijf te halen. Hij is kwetsbaar en pikt alle virussen op is wat ze zeggen. Makkelijk gezegd maar zeker niet makkelijk gedaan. Ik vraag me ook zeker af of dit het is en dus laten we ons weer doorverwijzen naar de kinderarts. Zijn groei toont geen stijgende lijn en sinds hij geen borstvoeding meer krijgt, is hij niks meer aangekomen. Momenteel wachten we op een afspraak bij de kinderarts en is de baby ruim 6 maanden oud. Iedereen heeft een ander advies. Bezoek een osteopaat (gedaan maar werkte niet), ga naar een iriscopist, laat het los, komt wel goed, geef kleine beetjes voeding, probeer die voeding, gebruik geitenmelk. Wat kies je dan? We hopen dat de kinderarts duidelijkheid kan geven en ons kan helpen kiezen, maar zeker weten doe ik het niet. 

Ik ga aan mezelf twijfelen

Op de dag dat ik een afspraak heb bij de kinderarts lijkt er niets met onze baby aan de hand. Hij is vrolijk en energiek, heeft precies nu geen koorts en zijn verkoudheid lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Daar zit je dan met je goeie gedrag. Ik ga bijna twijfelen om te gaan maar goed ik ga toch. 

Hij wordt nagekeken en de groei word bekeken. Gelukkig wordt er voor mij bevestigd dat hij inderdaad onvoldoende groeit. We krijgen een doorverwijzing naar de diëtist. We spreken nog over een bloedonderzoek maar omdat het nu zo goed gaat hoeft dit niet. Van de kinderopvang halen hoeft ook niet. Hij moet dit nou eenmaal door zien te komen is het antwoord. 

Tevreden ga ik naar huis. Wachtend op een afspraak met de diëtist. Benieuwd wat zij voor ons kan doen om onze kleine man te laten groeien. 

Daar gaan we weer

Nog geen twee dagen later belanden we wederom opnieuw in ziektekiemen. Hij heeft weer koorts, is weer ontzettend verkouden en kan opnieuw niet naar de opvang. Ik bel opnieuw de huisarts. Het is bijna een sneltoets geworden om hen te bellen. Ik heb ook echt het idee dat ze daar mijn nummer al herkennen en dat ik in de telefoon sta als overbezorgde moeder. Maar goed, hij is zo klein, hij moet nou eenmaal nagekeken worden.

Eenmaal daar blijkt dat hij keelontsteking heeft, oorpijn en slijm op zijn longen. We zijn het zat en vragen een bloedonderzoek aan. Al is het alleen maar om onszelf gerust te stellen dat het niets achterliggend is dat hij zo vaak ziek word. 

Niet vol te houden

Die uitslag was gelukkig goed. Niks achterliggends. De weken daarna hoor ik van mensen steeds vaker goede verhalen over een homeopaat. Dit is wel iets wat ik zeker wil proberen voor hem. En dus maak ik ook daar een afspraak. 

Nadat hij weer een week ziek is geweest krabbelt hij weer beetje bij beetje op. Ondanks dat besluiten we hem 6 weken van de opvang te halen. Het is voor ons niet te doen elke week afspraken af te zeggen op werk omdat hij steeds niet naar de opvang kan. We nemen zorgverlof op en hopen dat hij in die 6 weken wat aansterkt om de bacillentuin (dit zou echt een goede naam zijn voor de opvang) aan te kunnen. 

Van de diëtist krijgt hij nieuwe voeding en eindelijk gaat hij weer groeien! Hij komt aan, slaapt goed en is een blije baby. We kunnen weer genieten en dat is wat we doen! Wel met in mijn achterhoofd dat ik niet weet hoe lang ik hiervan kan genieten nu. Het record is twee weken sinds hij vier maanden is. Ik hoop op een nieuw record omdat we hem nu thuis houden, maar we gaan het zien!

De zorgen zijn niet over maar gelukkig wel minder! Heb jij wellicht iets soortgelijks meegemaakt met je baby? En wat is de ervaring van een homeopaat? Ik ben erg benieuwd! Laat een berichtje voor mij achter of stuur een e-mail.

Liefs, Leonie