De angst om door de mand te vallen als moeder van drie

Ik had het nooit zo bedacht; ik ben moeder van drie kinderen. Drie kleine kinderen in mijn leven, in mijn huis en bovenal in mijn hart. Het zette alles op z’n kop. Het maakte mij gelukkig en angstig tegelijkertijd.

Net als in het begin van 2019. Toen ik schreef over de wijze woorden van papa. Toen werden wij voor het eerst ouders. Ouders van een zoon. En het was papa die toen wijze woorden sprak. Hij leerde mij om meer naar het grote geheel te kijken. Als kersverse mama verzandt je een beetje in de vorderingen van ‘de dag’.

Baby moet x hoeveelheid flesjes, zoveel slaapjes en dat wordt je houvast of het goed gaat. En soms wordt dat een beetje een obsessie. Terwijl als je iets meer vanuit het grote geheel kijkt zal dat ene slaapje wat niet zo lekker ging of die ene dag met gekke flestijden, niet zoveel afdoen aan de ontwikkeling van je kind.

Aan de moeder die probeerde…

De papa zei toen: “als ie 4 is kan ie alles.” Ik, als mama, besef wat voor wijsheid er in die woorden ligt. Maar inmiddels weet ik ook wel dat het niet zo is. In december, net voordat onze oudste 4 werd schreef ik een brief aan mijzelf. Aan een moeder die probeerde om alle ballen hoog te houden en daarbij zichzelf stukje bij beetje verloor. In de waan van de dag. Ik werd ingehaald door mijn eigen verwachtingen. Want de zorg dragen voor 3 kleine kinderen is veel. Herstellen van een bevalling is heftig. En de fysieke grenzen bleken veel eerder bereikt dan ik wilde. Tijd dus om op de rem te trappen.

Lees ook: Waarom één stapje terug doen, nooit genoeg is

En dat is wat ik deed. Afremmen. Onthaasten. Ont’moeten’. We moeten immers zoveel. Van onszelf. Dus ik moest van mezelf iets doen wat daar een positieve verandering in te weeg zou brengen. En zo ontmoette ik een bijzondere groep vrouwen met wie ik weken lang praatte, leerde en mocht groeien. De brief las ik voor op de laatste avond samen. Het liet niemand ongeroerd. En daarom deel ik hem nu ook met jou. Om je te laten weten, dat je angsten altijd gegrond zijn maar niet onoverkomelijk. Dat het moederschap eenzaam kan voelen maar dat er altijd een weg is. Dit is wat ik (in december) schreef aan die moeder het probeerde anders te doen.

Je hoeft niet alles

Nog 20 dagen en dan wordt hij 4. Dan is het 4 jaar geleden dat er een klein ventje op de wereld kwam die mij moeder maakte. Die mij om te beginnen al leerde dat je de allerbeste moeder bent, als je nog geen moeder bent. En mij liet inzien dat er geen standaard opvoedoplossing bestaat. Je doet maar wat. Je probeert wat. En bovenal je leert. Veel.

Als hij 4 is kan hij alles. Maar inmiddels weet ik, je kan niet alles. Je hoeft niet alles. En dat je alles kunt leren, als je maar blijft proberen. Alleen dat dit soms ook betekent dat je leert dat iets niet kan, niet in lijn met je verwachtingen ligt, en dat je je plan wellicht moet aanpassen. Want wat altijd werkte, wat altijd zo ging, hoeft niet altijd zo te blijven. Wat zo moet en niet gaat, is niet mislukt. Dat mag anders.

Meer dan je denkt

Drie maanden geleden stonden wij als gezin opnieuw midden in een nieuwe situatie. Opnieuw in een nieuwe situatie. Op zoek naar een nieuwe dynamiek, verdeling, balans. Alles van dat, ver te zoeken. En een hoofd gefixeerd op het moet allemaal wel lukken. Een hart letterlijk en figuurlijk gebroken. Ik kan dit toch helemaal niet als boventoon. Impostersyndroom. De angst om door de mand te vallen als moeder van 3.

Met uiteindelijk maar een oplossing; blijf ademen. Je hebt geen plan nodig, wel adem. Adem en ga mee in de flow. Kies wat jij belangrijk vindt en gedraag je daar naar. En dat je soms de moeder bent die je niet wilt zijn, dat kan je alleen maar inzien omdat je op al die andere momenten wel de moeder bent die je wil zijn. Er waren de afgelopen 4 jaar zoveel veranderingen, zoveel leermomenten als moeder, als mens dat ik ze soms wel lijk vergeten. Toch gaan mijn kinderen iedere avond tevreden en met gepoetste tanden naar bed. Zie je wel, je kan het wel. Je kan altijd meer dan je denkt.

Zucht niet maar lach wel

Blijf trouw aan jezelf, zodat je kinderen jou zien als een voorbeeld wat je wilt meegeven. En spreek daarbij de gevoelens en gedachten die horen bij dit gedrag uit naar je kinderen. Zeg hardop dat je het niet leuk vindt zoals zij zich gedragen. Roep niet stop. Laat zien wat je wil zien. Zucht niet als het niet lukt, maar lach om wat wel lukte. En bovenal spreek je dankbaarheid uit. Hardop of in jezelf. Dat klinkt prachtig. En is het ook. Vooral als je kijkt wanneer je wel de dingen doet zoals je zou willen doen. Vooral waarin je jezelf niet afvalt of beschuldigd van iets wat niet lukte. Maar jezelf een compliment geeft omdat je probeerde, leerde en je bewust bent van wat er wel eens mislukt.

Blijf trouw aan jezelf, zodat je kinderen jou zien als een voorbeeld wat je wilt meegeven

In de afgelopen maanden vond ik meer rust. Rust in laten zoals het is. Vertrouwen in dat wat anders gaat. Er kwam meer ruimte voor zelfcompassie. Alles is oké. Ik was in staat om een streep door of onder overtuigingen en relaties te zetten die mij vasthielden in oude patronen. Op een andere voet verder gaan, ondanks dat er soms een valkuil voorbij kwam. Het lukt mij om er woorden aan te geven, om het te herkennen en daarmee dus ook om er verandering in aan te brengen. Opvoeden gaat niet over één dag. Het mislukt niet bij die ene misstap. Het lukt ook niet met één succes. Het is een continue proces, waar geen einde aan komt.

Liefs, Anouk