Ik was de beste mama van de wereld

Ik was eigenlijk de beste moeder van de wereld, toen ik nog geen kind had. Serieus. En ik denk dat het (stiekem) voor veel moeders onder ons herkenbaar is. O, wat had ik een enorme ideeën en idealen over hoe ik ‘het’ als moeder zou gaan doen: ons kind zou in natuurlijke kleding lopen, met houten speelgoed spelen, nooit te lang achter een schermpje zitten, niet opgevoed worden met scheldwoorden, alles lusten (want ik ging hem opvoeden met alle smaken waarbij je alles ‘even’ moest uitproberen). En niet te vergeten: ons kind zou gewoon vooral lekker buitenspelen. De beroemde ‘Blue Band Family’ zou er niks bij zijn geweest!

Maar jeetje, wat legde ik mezelf veel op. En jeetje, wat moet ik om mezelf lachen als ik er nu op terugkijk. De eerste spoiler kwam met het eetgedrag van zoonlief. Want stond ik met z’n tweede jaar nog een beetje trots glimlachend naar hem te staren met in zijn ene hand een blaadje basilicum en in de andere hand een olijfje (lekker uit het vuistje), zo hoor ik mezelf nu regelmatig roepen: “Ja, je mag wel chips, maar pas na de lunch! Voor het ontbijt vind ik echt niet oké”. 

Ook vis ik regelmatig de ‘groene plurkjes’ uit de pastasaus, want dat vindt meneer niet lekker. Of vraag ik mijn zoon smekend om tenminste 5 plakjes komkommers te eten als hij zijn sla niet wil eten. Ik weet dat ze bestaan: kinderen van 10 jaar die wél alles eten. Spinazietaart naar binnenwerken alsof het de grootste traktatie van de eeuw is en blij een slawrap meenemen in hun lunchbox naar school. Maar die van mij zweert helaas gewoon bij kip, patat & appelmoes en wil later als bijbaan bij de McDonalds werken vanwege de personeelskorting.

Het is maar wat je belangrijk vindt

Iets soortgelijks volgde voor schermtijd. Onze ADHD’er is enorm druk in zijn hoofd. De hele dag door volgen de gedachtes elkaar op. Schermtijd is voor hem een ultieme vorm van ontspanning: hij kan even in een andere wereld dan de wereld van zijn overactieve geest zijn. Het computerspel ‘Minecraft’ stimuleert zijn creatieve kwab: hij maakt de prachtigste bouwwerken, soms in het weekend inderdaad uren achter elkaar. Had ik het vantevoren zo bedacht? Nee. Word ik er als moeder om veroordeeld? Soms wel. Ben ik blij dat mijn ADHD’er een fijne uitlaadklep heeft waardoor hij beter met zichzelf kan omgaan? Absoluut! 

Lees ook: Ik stop ermee

Heb ik gefaald?

Ik zal eerlijk zijn: er volgden nog veel meer spoilers en hoe meer er volgden hoe meer ik om mijn eigen naïeve, groen als grassige zelf moest lachen. En me soms ook het schaamrood op de kaken schaamde als ik me probeerde te herinneren of ik misschien in al mijn naiviteit het had gewaagd om ervaren moeders adviezen te geven vanuit die ideale Blue Band Family wereld die ik voor mezelf had bedacht: “Hallo, ik ben Chantal. Ik ben 27. Ik heb nog geen kinderen, maar ik weet wel precies hoe dat moet, ‘moederen'”.

Inmiddels ben ik tien jaar verder, ben ik blij dat ik het gered heb mijn kind al 10 jaar groter te zien worden zonder al te ingewikkelde kindertrauma’s en besef ik me dat mijn grootste les is dat fijn moederschap vooral een beetje relaxt moederschap is. Ieder kind is anders. Met andere behoeftes. Die grote idealen… daar zat ik vooral mezelf mee in de weg. Want wat nou als je al die idealen niet haalt? Heb je dan gefaald als moeder? Ik zie dat onze zoon vooral heel blij wordt van een moeder die een beetje relaxt in het leven staat. Die echt wel regels heeft, maar ook per keer kan bekijken wat past in de situatie. Die het leven en het moederschap heus wel serieus neemt, maar ook weer niet té.

Er is nog hoop

Enige tijd geleden werden we getrakteerd op de eerste zonnestralen. Mijn zoon kwam thuis uit school, nam een boterham mee en sprong ineens op de fiets: “dag mam! Ik ga een hut bouwen”, hoorde ik nog net. Ik was stomverbaasd, maar als een echte ‘niet-Blue-Band-moeder’ schreeuwde ik hem nog na: “wel om vier uur thuis zijn he? Je hebt nog huiswerk”. Om vier uur kwam hij thuis. Met modderige schoenen, groene knieën en stinkend naar vies slootwater. Hij had ‘Minecraft the real life version’ gespeeld. Ik moest alleen maar lachen en dacht: “Er is nog hoop. Vanavond eten we spinazietaart”.

Liefs, Chantal

Lees ook: Moederschap is topsport