De wijze woorden van papa

Er was eens een papa die wijze woorden sprak. Hij heeft mij geleerd om meer naar het grote geheel te kijken. Als kersverse mama verzandt je een beetje in de vorderingen van ‘de dag’. Baby moet x hoeveelheid flesjes, zoveel slaapjes en dat wordt je houvast of het “goed” gaat. En soms wordt dat een beetje een obsessie. Terwijl als je iets meer vanuit het grote geheel kijkt zal dat ene slaapje wat niet zo lekker ging of die ene dag met gekke flestijden, niet zoveel afdoen aan de ontwikkeling van je kind.

De papa zei: als ie 4 is kan ie alles. Ik, als mama, besef wat voor wijsheid er in die woorden ligt. Want toen het me ook lukte om met iets meer afstand naar mezelf, baby en geheel te kijken… werd ik ook voor mezelf een stuk relaxter. En besefte ik dat ik al die tijd mijn eigen hoge lat had geprojecteerd op mijn dagen met mijn kindje.

Een boze blik, een sneer of in net verstaanbaar geluid iets vriendelijk naar zijn hoofd geslingerd

En wij moeders? Wij motheren allemaal maar wat aan. ‘Ik doe ook maar wat’ is een veel gehoorde uitspraak. Maar oh wee als papa er niks van begrijpt. En ‘ook maar wat doet’ maar niet zo als jij dat gisteren deed. Zo, dan krijgt hij de wind (code rood) van voren. Een boze blik, een sneer of in net verstaanbaar geluid iets vriendelijk naar zijn hoofd geslingerd. Uit liefde. En als papa dan zegt ‘ik kan het ook nooit goed doen’, dan krijgt hij een bevestiging in drievoud opgemaakt. Aangetekend verstuurd. Besluit hij dan dat hij het beter helemaal niet meer kan doen dan ‘want hij doet het toch nooit goed’ dan is het einde zoek. Dan lijkt het wel alsof er geen lang en gelukkig meer bestaat.

Vervolgens smijt ik met de deur en vraag me af waarom we ook al weer samen waren. Want wie wil er nou een vent die alleen maar naar zijn telefoon staart en geen vinger uitsteekt? Ademhalingsoefeningen, die helpen dan misschien. Net als die andere 33 dingen die ik nog moet. Buikspieren trainen, genoeg water drinken, wandelen om mijn energie op pijl te krijgen, bekkenbodem oefeningen, de boodschappen, die klote stofzuiger, wasmachine vullen, slapen als de baby slaapt en dan heb ik het nog niet eens over al die dingen die horen bij het verzorgen van de baby.

Terwijl de tranen dan rollen komt ineens het besef. Die papa, die kan er ook niks aan doen. Die werd ook ineens maar papa. Hij droeg geen baby 9 maanden maar kreeg daarna ineens een zware taak. Mijn hand vasthouden, nog een beetje water halen, voordoen hoe ik moet ademhalen en toekijken hoe ik daar de grootste prestatie van mijn leven neerzet. Hoe ik er voor zorg dat hij ineens heel veel verantwoordelijkheid krijgt, waarvan hij eigenlijk nog niet weet hoe hij die moet dragen. Want dan is hij ineens vader. Papa van een klein kwetsbaar kindje.

Als supermama die ineens 20 ballen hoog kan houden, terwijl ik nog 33 andere dingen hebt te doen

Krijgt hij oneindig veel instructies over hoe hij zijn baby moet vasthouden, verschonen, in bad doen, aankleden en van alles wat, als een tsunami over hem heen. Wil hij trots als een pauw op de foto met mij, terwijl ik er verlept bij lig. En als ik dan weer een beetje bent opgeknapt dan ga ik als de brandweer. Zet ik recordtijden neer als het gaat om aankleden en verschonen. En is de baby 90 procent van de dag mijn zorg. En papa? Die staat er een beetje onhandig bij. Onzeker en beduusd. Want zo zag hij mij nog nooit. Als supermama die ineens 20 ballen hoog kan houden, terwijl ik nog 33 andere dingen hebt te doen.

Van een afstand ziet hij alles. Overziet hij alles perfect. Ziet hij echt wel dat ik ren en vlieg en de lat steeds hoger legt. Wil hij helpen, maar kan hij het niet bijhouden. Wil hij helpen maar dan op zijn manier, hoeveel kriebels je daar ook van krijgt. De was ophangen zit namelijk echt niet in zijn genen, maar die hydrofiele doek droogt ook echt wel als hij scheef op het rekje hangt. En de baby die kan er wel aan wennen, dat papa er oneindig lang over doet om zijn luier goed te krijgen. En dat papa hem niet gelijk neerlegt als hij zijn ogen dicht doet, maar nog even blijft knuffelen. En dat papa kleertjes uit de kast pakt die helemaal niet bij elkaar passen, dat boeit de baby geen ene moer. Want straks als hij 4 is, dan kan hij alles. Alles wat papa hem met liefde leert.

Liefs Anouk