Zo’n moeder waar iedereen jaloers op is
We kennen haar allemaal wel. Zo’n moeder waar iedereen heimelijk jaloers op is. Waarbij je denkt SERIEUS? HOE DAN? Gewoon HOE? Hoe doe je dat allemaal? Ik zit in het park. In mijn ene hand een cappuccino in mijn duurzaam, niet vaatwasbestendige, re-usable koffiebeker. In mijn andere hand een croissant van de ambachtelijke bakker. Living de fab life, zeg maar. Maar wacht, voordat je denkt dat ik de moeder ben in dit verhaal. Ik zit daar met mijn after-sport outfit. Lees een droge sweater die ik even snel verwisselende voor een zweetshirt. De sportbroek uittrekken vond ik een moeite te veel. Mijn ongewassen haar als een dooie cavia’s op mijn hoofd. Jep, heb je het beeld? Ik zag er op mijn allerbest, kijk eens hoe sportief ik ben geweest, uit. En toen zag ik haar. Die moeder.
Die moeder van drie kinderen. Die parmantig in de bakfiets zitten. Op weg naar een idyllische picknick in het park op een zonnige zaterdagochtend. Met kaasstengels (van diezelfde ambachtelijke bakker) en bekers warme koffie. Een papa, zo uit een magazine. En zelf zag ze er uit om door een ringetje te halen. En dan bedoel ik ook echt full-on in de steigers. Haar geföhnd. Ik weet niet eens waar mijn föhn is. In een hippe lange rok en een prachtige blouse. Allemaal piekfijn, kleine konijn. Allemaal dat je denkt HOE DAN? Hoe laat stond je op? Hoeveel geld geef jij uit aan kleding? Hoe houdt je je kleding zo keurig terwijl je drie kleine kinderen om je heen hebt hangen? Gewoon hoe?
Met een echt grote-mensenhuis
“Zij hebben net hun huis laten verbouwen” zegt mijn vriendin. Ze zit naast mij op het bankje. “Het lijkt wel een hotellobby. Ik vraag me dan echt af hoe je daar woont? Met drie kleintjes?” Ze pakt haar telefoon en laat een aantal foto’s zien, die het aannemersbedrijf op social media heeft gedeeld. Het ziet er prachtig uit. En af. Vooral dat. Met plinten. Als een echt grote-mensenhuis.
In elke geval niet zoals bij mij. Met grondverf en onafgewerkte kantjes. Met speelgoed, boekjes op de grond en een knalrode speelkeuken. Oftewel een huis waarin geleefd wordt. Niet één voor in een magazine. Ik krijg al hartkloppingen als ik de bank zie. Hoe hou je die schoon? Het lukt mij nog niet eens met één kind, om vlekkeloos de dag door te komen. De volgende vraag is er een die we elkaar stellen om de boel dan toch een beetje te relativeren: “Zou ze gelukkig zijn?”
Aan de idyllische picknick kwam intussen abrupt een eind. Want twee kinderen stonden al een andere kant van de brug, papa er achteraan. Mama riep nog iets zijn kant op en in die ene tel dat zij niet oplette, vloog een meeuw er vandoor met de kaasstengels van de kinderen.
Lees ook: Het mysterie van de verdwenen speeltuin etiquette
Zou ze gelukkig zijn?
Dat hoop ik echt voor haar. Dat ze gelukkig is. Want stel je voor dat je dus elke dag een bepaalde status, standaard of verwachting moet waarmaken. En je tegelijkertijd ongelukkig bent. Dat geföhnde haar en die zwierige rok je helemaal niet gelukkig maken? En dat je veel liever gewoon in je joggingbroek op de bank wil zitten, met je haar als een dooie cavia op je hoofd. Zou ze eigenlijk een joggingbroek hebben? We lachen. Maar ik meen het oprecht. Ik hoop echt dat ze gelukkig is. En niet jaloers op onze oversized sweaters, sportbroeken en veelte lekkere croissants. Want het leven is te kort om het leven niet te leven. Om te doen wat hoort, jezelf te vergelijken en wie je echt bent te verstoppen. Wees dan maar zo’n moeder waar iedereen jaloers op is. Met ongewassen haar en koffievlekken op haar trui.
Liefs, Anouk
Heb je deze blogs al gelezen?
Opvoeden is afwegen
Veel moeders hebben het gevoel dat ze altijd tekort schieten. Bijvoorbeeld omdat ze haar baby na een paar dagen naar zijn eigen kamer verplaatste vanwege alle geluidjes die haar wakker hielden. Omdat ze gisteren pizza bestelde in plaats van een verse maaltijd kookte. Omdat vanmorgen de televisie twee uur aan stond, terwijl ze ook boekjes…
Moederschap met twee vingers in je neus
Was het maar echt zo. Het moederschap. Dat je dat met twee vingers in je neus gewoon kon doen. Af en toe dan. Als ik mazzel heb lukt het mij momenteel nog net om af en toe een vinger in de lucht te steken. Welke, laat ik even achterwege. Gewoon, wanneer het je allemaal te…
Babygebaren, is dat nou echt zo handig?
Een huilende baby die je niet kan troosten. Een gefrustreerde dreumes die niet duidelijk kan maken wat hij wil. Je hoofd draait overuren, want wat wil mijn kind? Wat probeert het mij te vertellen? Doe ik het wel goed? Gelukkig hoef je het niet alleen te doen. Hulp vragen is namelijk helemaal niet erg. Hulp…
Volg mijn dagelijkse #mamadingen ook op instagram
Anouk
Anouk (1985) is een enthousiaste creatieveling, die altijd vol nieuwe ideeën zit. Maar bovenal is zij trotse mama van zoontjes Oscar Yule (2018) en Nordin (2021) en dochtertje Charlie Lena (2022). Ze is getrouwd met Sander, een grappig meneertje die iets met computers doet. Samen wonen zij in het gezellige Lisse met hondje Evi. Anouk is zelfstandig onderneemster. Zij werkt als foto-, en videograaf samen met andere vrouwelijke ondernemers om hun passie en verhaal te vertalen naar beeld.
Nog meer inspiratie voor jou
Lekker op je bek gaan
Mama met ambitie: Lian van Rens
