De kijk op het moederschap; Het is abnormaal, onalledaags en meer van dat

“Anouk schrijft in haar maandelijkse column over haar kijk op het moederschap.” Was het maar zo. Want momenteel staar ik naar een knipperende cursor en een leeg scherm. Niks column over moederschap. Letterlijk niks, komt er op het scherm. Lamgeslagen. Niet gek, zou ik zeggen. De rek is er uit, zoals we dat anno nu met z’n alleen weten te omschrijven. Ondertussen probeer ik er nog op een zo’n positief mogelijke manier een draai aan te geven. Leef in het moment. Geniet van de kleine dingen. Genieten van maagzuur, slapeloosheid, zware benen, obstipatie, benauwdheid en constante trek in ongezond eten. Intens geniet ik er van.

De oplossing is, naast compressiesokken, slokjes Antagel en items die op de grond vallen gewoon laten liggen, om deze dingen gewoon te skippen. Want ik bedoel, welke mama heeft er naast de zorgen voor een peuter, het huishouden en zichzelf nou nog tijd voor leven in het moment? En in het geval van 30+ weken zwanger is dat overigens leven van zwangerschapskwaal naar kwaal. Je kan je zo voorstellen, daar loopt niemand warm voor. Bovendien, als je terugkijkt op de dag en deze dingen doorstreept dan is het ineens gezellig, energiek en helemaal zo gek nog niet. Alleen in werkelijkheid is zoiets als onaangename gevoelens wegmaken of constante afleiding geen oplossing. Dat werkt niet voor de peuterman, dus heel eerlijk, ook niet voor mama zelf. Helaas, lijkt het soms ook wel, dat er over praten ook niet mag of kan. Delen maakt uitdagingen verdraagzamer maar krijgt al snel de stempel klagen.

gewoon zwanger zijn

Hoe zit dat dan nu en hoe ga ik dan om met die kwaaltjes van de zwangere vrouw? Eindeloos twijfelen over rompertjes en hydrofiele doeken of dubben in de bouwmarkt over kleuren voor de babykamer is er niet bij. Al zou het een welkome afleiding zijn. Alleen is dit de werkelijkheid: Geen afleiding en wegmaken lukt niet. Starend uit het raam met een intens schuldgevoel. Want de babykamer is niet af. De lades van de commode zijn leeg. In de kast hangen welgeteld drie rompertjes en één pakje. Op de kast ligt nog een project te wachten voor zwangere vriendinnetjes. En een naam voor de baby? Vraag er maar niet naar. Verder zijn er nog genoeg dingen die ik voor het gemak gewoon even vergeet. En daar geef ik dan mijn zwangerschapsbrein maar de schuld van.

Met de buik, groeit ook de behoefte om gewoon zwanger te zijn. Al weet ik eigenlijk niet zo goed, wat dat dan betekent? Is dat dan alles al geregeld hebben voordat het 3e trimester begint? Keurige stapeltje gestreken babykleding in de kast? Een middag rondscharrelen met een andere zwangere vriendinnen in de babywinkel? Wekelijks naar zwangerschapscursus en helemaal voorbereid met je bevalplan?

Het gevoel van falen als mama

Mijn beeld naar buiten wordt onscherp door de tranen. De peuter moet het doen met een mama die van tijd tot tijd niet de leukste mama kan zijn die hij verdient. Ik kan het zelf nog niet accepteren. De baby weet van niks en bekommert zich echt niet over het feit dat hij nog geen naam heeft. Toch voel ik mij als mama falen. Natuurlijk denk jij dan, je faalt helemaal niet. Een baby groeien is hard werken. Een peuter opvoeden en schipperen tussen je eigen wankelen grenzen en drama- momenten is intens. Het is alles behalve ontspannen met twee vingers in je neus.

Oké, even terug naar de focus Anouk. Hoe groot de uitdaging ook is, tegelijkertijd heeft het geen zin om hier dus in te blijven hangen. Al is het maar omdat de deadline voor deze column eerder is dan de uitgerekende datum en ik dus niet oneindig in zelfmedelijden, tranen en hormonale buien kan blijven hangen. Ik bedoel, dat was ook vast niet waarom jij begon met lezen. Je begon in de hoop een stukje herkenbaarheid te vinden in de woorden van een ander. Misschien heb je die wel gevonden, omdat ik heel even niet skipte wat ik voel. Omdat ik heel even met je deelde, dat hoe graag ik ook positief naar het moederschap kijk en optimistisch advies verkondig, het is ook gewoon wel eens zo is. Dan is het abnormaal, onalledaags en meer van dat. En ook dat, dat mag er gewoon zijn.

Ik droog mijn tranen. En zie op de babyfoon dat mijn deadline verstreken is. Boven in bed zit een mannetje rechtop. Een peuterman die zo meteen met een glimlach van oor tot oor mama een knuffel geeft. Dat moment waarop je alles weer bent vergeten en je door de ogen van je kind gewoon mama bent. Gewoon normaal, alledaags en meer van dat.

Liefs, Anouk