De dinsdag memo

Het is maandagmiddag als ik mij met het peutertje in de bibliotheek bevind. Het ideale uitstapje op een zomerse middag. Lees de Hollandse zomer inclusief plensbui. Zo’n plek waar ik graag kom. De bibliotheek waar ik ben opgegroeid, zou je kunnen zeggen. En dat maakt het zo fijn. De zithoek is nog steeds even hoekig en hard. Met de ruwe vloerbedekking en blokvormige tribune om op te klimmen. Op de hoek zit Oscar te bladeren in een boekje. Een boekje wat hij thuis ook heeft, maar laat dat nou net het mooiste zijn voor de peuter. De herkenbaarheid, de herhaling.

Ik struin zelf ook langs de boekenkast. Overigens begrijp ik de keuze voor de herkenbare boekjes wel. De kasten staan vol. Kaften met titels en daarbij ook nog eens stickers met bijbehorende thema’s. Ook ik pak een herkenbaar boek uit de kast met boeken over persoonlijke ontwikkeling. Ik sla hem open op een willekeurige bladzijde. De titel van het hoofdstuk luidt: Heb gewoon eens een k*t-dag. De boodschap: Maak van een dag waarop je je helemaal ruk voelt, gewoon een rukdag. Leun er in. Omarm het. En ga niet met man en macht proberen om er toch een fantastische dag van te maken. Hallo bewuster leven. Ik hou er van.

Heb gewoon eens een k*t-dag

Tegelijkertijd voelt het als een realiteitscheck. Want hoewel dit op maandag was, weet ik dat de dinsdag voor de deur staat. Op dinsdag loopt alles meestal niet zo lekker. Wellicht is dat nog zacht uitgedrukt. Ik verzand met regelmaat in een spiraal van overdenkingen en vertwijfeling. Het is de dag waarop het peutertje gezellig naar opa en oma is. Wat dus blijkbaar ruimte maakt voor denken. En dat terwijl ik deze dag zo graag wil gebruiken voor een ultieme mama-en-baby-dag.

Ik heb nog zoveel te doen

Ongetwijfeld zit daar het probleem. Het ultieme probleem. Want het is niet maakbaar. Bovendien is het vooral een dag waarop ik even iets langer kan ademhalen. Liever zijn voor mijzelf. Zonder oordeel. Maar dat oordeel is er wel. Want het is toch een dag waarop ineens veel meer mogelijk is. Eén waarop ik ineens ruimte heb om al die dingen van mijn to do lijst om te toveren in afgestreept en geregeld. Ja, in mijn overdenkende brein werkt het zo. Maar de realiteit haalt mij nog voor de lunch al in.

Terwijl ik de tips in het boek lees, zou ik willen dat ze op dinsdag overal in het huis verschijnen als kleine reminders. Als briefjes op de spiegel, die mij er constant aan herinneren dat niet alles hoeft. Dat het prima is om op een dag als deze achterover te leunen. De mama-modus terug te schakelen naar vijftig procent. En dat alles wat moet, bestaat uit alleen maar zijn. Oh, en lunchen, thee drinken en chocola eten.

Niet uit najagen, doelstellen en groots denken. Vergelijken, ontwijken en oordelen. Maar gewoon zijn. Samen zijn, met mijn baby. Die overigens belachelijk hard groeit en mij even confronteert met het feit dat hij al bijna 4 maanden oud is. Dat een dag zoals vandaag helemaal ultiem is wanneer ik drie afleveringen van mijn favoriete serie heb gekeken, een rondje door het park liep, luisterde naar een leuk verhaal en het grootste deel van de dag iets deed waar ik mij fijn bij voel, namelijk gewoon even niets. Waar ik wellicht het label k*t-dag aan zou hangen, maar de memo op de spiegel zegt: Doe maar lekker niet.

Liefs, Anouk