De woensdag wedstrijd

“Piept jouw man ook zo over dat, hij op de tweede plaats staat?” Tegenover mij een vriendin, die net als ikzelf twee kleine kindjes heeft. Wij hebben onszelf geparkeerd in de speelhoek van de lokale speelgoedwinkel. Koffie, appelsap en speelgelegenheid. Onze tweede oudste zonen schelen slechts drie dagen. In haar armen nu een dochter van vier weken. Op mijn schoot een zoon van vier maanden.

Ik kan het alleen maar beamen; die piepende man. En bovendien er aan toevoegen wat een vreselijk gevoel mij dat geeft. Alsof ik het expres doe. Onbegrijpelijk dat hij niet inziet dat, wanneer ik de hele dag alleen thuis ben met twee kleine kinderen, ik aan het einde van de dag nog weinig aandacht heb om te geven. Dat het eigenlijk stront-irritant is dat, wanneer je eindelijk die twee kleine aandachtvragers op bed hebt, er nog een derde komt die graag ook nog even gekieteld wil worden. Terwijl jij niets liever wil dan gewoon in stilte met je ogen dicht op je bed liggen.

Wie heeft de langste adem?

Het is af en toe een wedstrijd van de langste adem. Maar het mooie is dat manlief in die wedstrijd niet eens op de laatste plek eindigt. Want op de gedeelde eerste en tweede plaats staan de kindjes. Daarna komt hij. En daar ergens achteraan in de race, volledig buiten adem en afgedraaid, strompel ik naar de finish. Uitleggen heeft weinig zin. Het heeft bijna iets weg van een goede strategie en verdedigen aan de binnenkant van de bocht. Dat gaat of net goed, of loopt uit op een gigantische ravage. En laat ik daar nou net niet de adem meer voor hebben. Noch lijm om het hele spul daarna weer aan elkaar te plakken.

Mijn gedachten dwalen af naar die ochtend. De dag begon namelijk ook met een verloren race. Gefaald als moeder was het onderliggende gevoel. De peuter had tijdens zijn ochtendrondje met de hond een smak gemaakt. Gestruikeld over zijn sandalen, ving zichzelf niet op en daar ging hij. Met een schaafwond op de zijkant van zijn gezicht als gevolg. Ik kreeg de wind van voren, over de sandalen. Ze zijn te groot, hij struikelt er over, ik ben er klaar mee brieste hij mij toe.

Alsof ik er iets aan kon veranderen. Maar het voelde vooral alsof ik deze punten niet ging binnenhalen. Gefaald om passende schoenen voor mijn zoon aan te schaffen. Excuses kwamen er nog wel achteraf. Want ik kon er uiteraard niet zo veel aan doen. Ik, die ondertussen online al een paar andere sandalen en sneakers had besteld. Met daarbij de stille hoop dat ik de punten voor het beste schoeisel alsnog op mijn naam kon schrijven.

Missie mislukt

Terwijl ik mijn inmiddels koude koffie drink, zucht ik nog even over het tafereel wat zich rechts naast mij voltrekt. De peuter zit in een stoel, in zijn hand een telefoon. Hij kijkt naar nijntje. Een race die ik op voorhand al verloren had. Een voornemen waarvan ik dacht die nooit te breken. Lang lukte het. Maar nu leek het onmogelijk. In een winkel vol speelgoed en boeken die bedoeld zijn voor verkoop. Er is een speelhoek, maar die vangt de aandacht van de peuter niet. Net voorbij de ingang staat namelijk een kast vol boeken. En boeken lezen is het mooiste wat er is.

Voor deze optelsom kon ik geen andere strategie bedenken. Of jawel, de strategie ‘rechtsomkeert’. Mislukt. Nul punten voor deze falende moeder. En zo zit mijn peuter in een speelhoek, waar allemaal kindjes gezellig spelen met auto’s en treintjes, te kijken naar een filmpje. Een keuze, ik weet het. Maar van binnen moet ik er eigenlijk om huilen dat ik hier mijn verlies moet pakken.

Wacht op mij

Wij, mijn vriendin, ik en onze volgeladen kinderwagens, belanden na onze koffie en gesprekken over ontevreden mannen in de speeltuin. De jongens rennen achter elkaar aan, terwijl ze om het hardst roepen: “Wacht op mij.” Het is een aandoenlijk schouwspel, waarbij wij lachen om hun gegiebel. Een speeltuin met trampoline en een glijbaan. Altijd een groot succes. Even voelt het goed. Want hier is geen wedstrijd. Hier is alles in balans. Kan ik zowaar even op adem komen. Ontspannen. Want zelf de kleine baby in de wagen is in slaap gevallen. Even opladen om zo het volgende spelletje weer aan te kunnen. Die van het middagslaapje. Maar wanneer ik een uur later, thuis de trap af loop en het achter mij nagenoeg stil is, weet ik dat ik deze alvast in de pocket heb.

Liefs, Anouk