Het donderdag dutje

De column van deze week heb ik al zeker 20 keer geschreven. In mijn hoofd weliswaar. Want de werkelijke tijd om te typen was er niet. En daarmee liep ik ook mijn eigen deadline mis. Het leek er de afgelopen dagen namelijk op dat het gevreesde moment daar ging zijn. Het moment waarop de peuter besluit dat middagdutjes overbodig zijn.

Geen slapende peuter in de middag. Ik ben er mentaal nog niet aan toe. De peuter overigens fysiek ook niet. Tenminste daar ben ik van overtuigd. Helaas is slapen voor kinderen een ingewikkeld proces van wakkertijden en een balans van melatonine en cortisol. Of eigenlijk lijkt het heel ingewikkeld maar is het zo simpel als wat. Zo simpel als de voorspelbaarheid van onze donderdagochtend.

Het donderdagochtend programma

Op donderdagochtend gaan we naar de markt. Met de auto naar de parkeerplaats met de laadpaal. We steken over richting het park. Over de burg. Op het paadje blijven hè. Even lekker zitten op het eerste bankje. Daarna bij de volgende brug die kant op. Dan naar het hek. Eenmaal het park weer uit parkeer ik de peuter in de buggy en gaan we richting de markt. De notenkraam, de groenteboer, brood halen en dan richting onze volgende stop. We drinken appelsap en koffie. Steken daarna de straat over richting het speelgoedwinkeltje waar we even gedag zeggen. Vervolgens is het tijd om door het park terug naar de auto te wandelen.

Voorspelbaarheid is alles

Zo voorspelbaar als de donderdagochtend is het bedritueel ook. De peuter begrijpt het allemaal. Doet het allemaal leuk mee. Wil ook echt naar bed maar vervolgens wordt er niet geslapen. Persoonlijke frustratie alom. Want die twee uurtjes in de middag. Die heb ik nog zo nodig. Die kostbare minuten waarin ik als een sneltrein de was opvouw, opruim, een stuk tekst typ, nog even in alle rust een glas thee drink om dan weer met een glimlach naar boven te lopen om de kinderen uit bed te halen voor het tweede deel van de dag.

Goedbedoelde adviezen

Ach, het hoort er bij. Het is de leeftijd. Hij heeft het vast niet meer nodig, zijn de goedbedoelde adviezen. Maar dat is niet waar. Want één middag in de week is de peuter bij opa en oma. En je raadt het al; daar wordt gewoon geslapen. Zonder gerommel. Gewoon liggen en slapen. Ongekend irritant.

Nog even een disclaimer

Ik kan het loslaten. Want als ik terugdenk aan de adviezen van de slaapcoach die wij een paar maanden geleden ingeschakelde, dan weet ik dat het zeker nog wel mogelijk is, dat hij slaapt. Bovendien als ik naar mijn kind kijk, dan weet ik dat hij dat dutje ook nog best goed kan gebruiken. Daarnaast vind ik het ook een uitdaging om er over de praten. Want slapen, of het gebrek aan slaap, is nou eenmaal geen populair gespreksonderwerp. Zo eentje waar je direct een complete disclaimer bij moet oplepelen. Niet echt gezellig dus om met andere moeders over te kletsen. Zeker niet als je zelf de moeder bent met het wakkere kind.

Ik geef er maar een positieve draai aan, in de vorm van ‘slaap je niet dan rust je toch’. En probeer nog wat energie te halen uit het gegeven dat hij in ieder geval wel in bed ligt. Zonder drama. En wellicht moet ik maar net als opa en oma een scheutje jenever in zijn beker melk doen. Dan hebben we voorlopig nog wel een middagslaapje. Voor nu doe ik nog één poging om hem in slaap te krijgen. Maar op de camera zie ik twee ogen mijn kant op kijken. En zachtjes een vraag. Mama, mag ik televisie kijken, alsjeblieft. Omdat er geen antwoord komt besluit hij uiteindelijk toch maar even te liggen. En misschien nog wel een dutje te doen.

Liefs, Anouk