Zet een groepje moeders bij elkaar en je eindigt altijd op één ding: de kids. Niet gek natuurlijk, want het zijn onze lieve wondertjes en soms ook tegelijkertijd de reden dat we even stoom moeten afblazen. Maar er is één onderwerp wat toch wel ons favoriet lijkt te zijn: bevallingsverhalen. Een terugkerende materie. De een doet haar verhaal en de ander doet daar een schepje bovenop. De buurvrouw/nicht/vriendin van de ander heeft ook iets heftigs of bijzonders meegemaakt. Maar wat mij opvalt: er wordt vrijwel altijd negatief gesproken over bevallen. WHY?  Het lijkt wel of de focus van dit soort tafelgesprekken op de pijn, de complicaties en/of de medicatie ligt. Negatieve verhalen helpen ons niet. Negatieve verhalen helpen anderen niet. En het nadeel is ook nog eens dat ons brein de negatieve aspecten beter kan onthouden dan de positieve aspecten. Een negatief verhaal onthoud je sneller…