“Jij hebt vast een heel leuk leven”, sneerde zij mij toe. De tranen sprongen in m’n ogen. Ik weet dat ik op dat moment niets anders kan doen dan me wegdraaien en de snottebellen van mijn peuter afvegen, de boarding passen klaar houden en heel diep adem halen om niet compleet over de zeik te gaan. Mijn kinderen zijn erbij, is alles wat ik op dat moment denk.