Ik heb er slapeloze nachten van

Wij gaan op vliegvakantie met twee kleine kinderen. En je mag best weten; ik heb er slapeloze nachten van. Dat klinkt enerzijds heftig en problematisch, anderzijds is het natuurlijk groots geneuzel om niets. Want hallo! Wij gaan op vakantie!! Met onze twee (nog steeds een beetje onwerkelijk) kindjes. Het is toch fantastisch!

Het uitzicht van het vooruitzicht is het plafond

Want dat is het! Een fantastisch vooruitzicht. Toch blijkt het voor mij weer een trigger om midden in de nacht naar het plafond te staren. Ongelofelijk. Een diepe zucht als ik dit ook schrijf. Hoezo? Waarom? Wat is dit nu weer? Wat is er dan zo stressvol aan dit vooruitzicht aan zon, zee en samen zijn dat slaap ineens een soort overbodig is? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Of wellicht wil ik het niet weten.

Zorgen over morgen

Wat is dat toch, die moeder die niet slapen ‘s nachts? Kijk, als je baby je uit je slaapt houd, dan is het logisch. Ook niet zo fantastisch, maar wel met aantoonbaar bewijs. Maar wanneer jezelf degene bent die je uit je slaap houdt, dan wordt het toch een stuk ingewikkelder. En ja, natuurlijk is het allemaal te relativeren en is de eindstand: ik heb niks om mij zorgen over te maken. Maar dat neemt niet weg dat er een gevoel bestaat, wat de balans verstoort.

Starend naar het plafond weet ik namelijk heus wel dat er genoeg moeders zijn die met mij zouden willen ruilen. Moeders die ook op vakantie willen. Het maakt mij er ieder geval van bewust dat het tijd is om er iets aan te doen. Aanpakken en oplossen. Het is eenvoudig om te roepen dat er iets mis is, dat je iets dwars zit; maar doe je er ook iets aan, is de vraag?

Angst of nieuwsgierig?

Wanneer ik begin te pluizen en puzzel met mijn gedachten concludeer ik dat de vakantie op zich het probleem niet is. Uiteraard. Wel is het gevoel van controle-verlies sterk aanwezig. En angst in plaats van nieuwsgierigheid. Wat treffen we daar? Wat als ik iets vergeten ben? Wat als de kinderen ziek worden? En dan vallen de stukjes weer op z’n plek. Niks wat dan? Want dat weet je niet. Dat kan je niet weten. En bovendien, zeg ik streng tegen mijzelf, is het allemaal op te lossen.

In het licht (of eigenlijk in de schaduw) van het nieuws van de afgelopen weken, lijken mijn zorgen ineens totaal ongegrond. Wat als je helemaal niet weet waar je terecht komt? Als je helemaal niets mee kan nemen? En als je ook niet meer terug naar huis kan? Dat is pas stress en aanleiding voor slapeloze nachten.

Lees ook: Gaan wij verhuizen of op vakantie?

Ik neem de verantwoordelijkheid

Het is een wake-up call om niet meer wakker te liggen. Hoe gemakkelijk is het om je te laten meeslepen in de onzekerheid, het piekeren, verdriet, boosheid en angst? Eigenlijk te makkelijk. En dat terwijl verantwoordelijkheid nemen, en energie hoog houden juist zo belangrijk voor je zijn. Niet alleen positief denken, maar positief zijn. Van tijd tot tijd voelt het voor mij egoïstisch om me goed te voelen wanneer anderen het zoveel slechter hebben. Alleen in diezelfde put gaan zitten als de mensen om ons heen of ver weg gaat niemand niet helpen.

Dus wat ik doe: Ik rits de koffer open. Smijt – sorry mam, even geen tijd voor Marie Kondo trucjes- hem vol met de hoognodige onzinnige dingen en zwemkleding. Paspoorten in de tas. En glimlach nog een keer bij de gedachten dat we gaan. Met nieuwsgierigheid, op naar het avontuur. En vanavond ga ik op tijd naar bed, en gewoon slapen.

Liefs, Anouk