Van papa mogen we geen glijbaan in de tuin

Rubberen tegels en bubbeltjes folie. Als het even kan, altijd en overal. Tenminste, als het aan papa ligt. Ik begon al een jaar geleden aan dit verhaal. Nog vóór de dreumes kon lopen, laat staan overal aan kon zitten. Één ding was duidelijk, toen al; papa is voorzichtig. Heel voorzichtig. Nu we al ruim een week met z’n drieën in een vakantiehuisje verblijven, omringd door speeltuinen met klimrekken en glijbanen, wordt het me weer duidelijk. Papa wijkt geen seconde van de dreumes z’n zijde. De dreumes leren loslaten moet hij duidelijk nog leren. Handje hier, optillen voor het opstapje daar en nerveus rennend richting de speeltuin aan de overkant, waar de dreumes op eigen initiatief al naar toe was gelopen.

Toen ik hier op maandag aankwam, was dat wel anders. Nog voordat ik de sleutel van de deur had omgedraaid, stond de dreumes al aan de overkant in de speeltuin. Zo’n kleine 25 meter lopen. Klimrekken, touwladders, de hele rambam. “Oscar, mama is hier. Oké?” En ik begon met het uitladen van de auto. Ondertussen met een schuin oog, lettend op de speeltuin. Onverantwoord? Ik weet het niet. Ik vertrouw mijn kind. En ik weet dat hij ook alleen dingen doet waar hij voldoende vertrouwen in heeft. Dus als ergens op klimmen niet lukt, dan lukt het niet. Dan zoekt hij iets anders om te doen. Tenzij mama in de buurt is. Dan vraagt hij om hulp en dan kijken we samen wat wel kan. Ik laat hem meestal zelf uitzoeken. Zonder een pak van bubbeltjes folie.

Papa heeft bezwaren

Papa pakt het anders aan. Die blijft binnen een cirkel van 1,5 meter. Hij tilt hem van opstapjes af en tot halverwege de glijbaan zodat hij toch kan glijden. Gelukkig was papa er ook niet bij toen we eerder deze week samen de grote glijbaan af gingen. Met hulp van mama klom de dreumes op de trap. Vastberaden dat hij naar boven ging. Eenmaal boven (op 2 meter hoogte) liep ik dan naar de voorkant van de glijbaan en hielp Oscar om te gaan zitten. Iets wat hij overigens zelf ook heel goed doet. En roets, naar beneden. Één blij kind. En voor mij weer extra punten in de dreumes leren loslaten. In mijn hoofd zag ik het wit weggetrokken gezicht van papa al. En al zijn bezwaren waarom deze glijbaan toch écht te hoog is.

Maar waar ligt dan de grens van té voorzichtig en té… ja, wat eigenlijk? Ik geef m’n kind graag de kans om zelf te bedenken hoe hij iets kan oplossen. Als je iets wil, zoals van de glijbaan, wat is er dan voor nodig? Want als ik hem help bij iets waar hij fysiek nog niet groot of sterk genoeg voor is, sta ik vervolgens 10, 20, 100 keer met hem dat te doen. En dat terwijl er vaak genoeg andere avonturen te beleven zijn die wel passen bij zijn 86 centimeter en kippenkracht. Ik hanteer nog altijd twee keer nee is ja. Kan hij zichzelf bezeren? Nee. Is hij anderen tot last? Nee. Oké, lekker laten gaan. Er valt nog zoveel te ontdekken.

Kan mama je helpen?

Wanneer ontneem je hem de kans om te groeien? Niet zozeer fysiek maar misschien wel mentaal. Want wat zeg je eigenlijk als je bij alles zegt: “Kom maar, ik help je wel?” Doe maar niet. Daar ben je nog te klein voor. Of anderzijds: Jij kan dit zelf oplossen. Zeg ik dan niet: “ik ben er niet voor je?” Ik zeg eigenlijk altijd wel: “Kijk wat wel lukt en als het nodig is, dan kan mama helpen.” Of ik vraag of ik ergens bij kan helpen. Maar eerlijk is eerlijk: loslaten heb ik ook moeten leren. Je wil immers niet dat je kind valt en zich bezeert. Waar je goed aan doet? Ik weet het niet. Volg je gevoel is denk ik het beste antwoord op die vraag. Niet je ratio, maar wat zegt je hart als je kind heerlijk aan het spelen is en ongestoord ontdekt?

de dreumes Leren loslaten

Hoewel ik het moet loslaten, voelt de constante hulp van papa soms toch alsof hij de dreumes een kans ontneemt om te groeien, te leren. Te vallen en weer op te staan. Papa moet het nog leren. Leren loslaten. Ruimte creëren. Tot die tijd zal ik het moeten loslaten. En het idee van een glijbaan in de tuin ook. Want het antwoord op de vraag of we een glijbaan in de tuin mogen, blijft voorlopig nee.

Nu ben ik wel benieuwd hoe dat bij jou thuis gaat? Ben jij juist heel beschermend en voorzichtig? En laat papa het gewoon lekker gaan? Of is het juist andersom? Laat het me weten in een reactie onder deze blog of klets gezellig mee op social media! Je vindt MOMSPIRATION op Facebook en op Instagram.

Liefs, Anouk

p.s Heb je de editorial van de maand oktober al gelezen? Deze maand is het thema LEREN.

MOMSPIRATION op Instagram