-
De kijk op het moederschap; Het is abnormaal, onalledaags en meer van dat
“Anouk schrijft in haar maandelijkse column over haar kijk op het moederschap.” Was het maar zo. Want momenteel staar ik naar een knipperende cursor en een leeg scherm. Niks column over moederschap. Letterlijk niks, komt er op het scherm. Lamgeslagen. Niet gek, zou ik zeggen. De rek is er uit, zoals we dat anno nu met z’n alleen weten te omschrijven. Ondertussen probeer ik er nog op een zo’n positief mogelijke manier een draai aan te geven. Leef in het moment. Geniet van de kleine dingen. Genieten van maagzuur, slapeloosheid, zware benen, obstipatie, benauwdheid en constante trek in ongezond eten. Intens geniet ik er van. De oplossing is, naast compressiesokken, slokjes Antagel en items die op de grond vallen gewoon laten liggen, om deze dingen gewoon te skippen. Want ik bedoel, welke mama heeft er naast de zorgen voor een peuter, het huishouden en…
-
Het is gewoon seks, toch?
Praten met je kind over seks, dat is toch heel gewoon? Alleen hoe en op welk moment? Debbie vindt het nog niet zo gewoon en geen onderwerp om ontspannen over te praten. In gedachten is zij net juf Ank die met opeengeklemde kaken over een orgasme praat. Help!
-
En dan heb je ineens een peuter in huis
Neej, mama. Ik kijk hem aan en voor een moment heb ik even kortsluiting. Ik weet niet of ik nou moet applaudisseren omdat mijn peuter met twee woorden spreekt. Of dat ik hem nu nogmaals moet toelichten dat het bedtijd is. Iets waar hij dus blijkbaar anders over denkt. Ik vind peuters leuke mensjes. Echt waar. Ze zijn nieuwsgierig, ondeugend en zitten vol energie. Én ja, ze breken je huis af, nemen de grenzen die je stelt niet altijd voor lief en zetten een streep door het onderwerp eten. Maar juist dat. Dat maakt dat ik zo interessant vind. Want hoe komt het toch dat een kind van de een op de andere dag ineens alles wat zo vanzelfsprekend leek voor jou als mama, over boord gooit. En dan vooral met het introduceren van het woordje NEE. De peuter vertelt het zelf wel De…
-
Thuis is waar je echt bent
Januari staat in het teken van THUIS. En dan bedoelen we niet alle tips om de lockdown thuis door te komen. Nee, thuiskomen: de plek die voelt als thuis zijn. Terugkomen bij dat wat jou een goed gevoel geeft. Als mama, als mens.
-
Ik ben zwanger dus ik mag niet klagen
Vertellen over je zwangerschap en de bijbehorende klachten? Not done. In haar maandelijkse column over haar kijk op het moederschap vertelt Anouk je haarfijn wat ze daar van vindt.
-
Een nieuw begin heeft geen startdatum
Het nieuws haalt mijn glimlach de laatste tijd telkens weg. Even balen mag maar daarna moet ie toch snel weer terug komen. Hopelijk ook bij jou. Lieve jij, blijf vooruit kijken naar de horizon want zo snel als deze situatie is ontstaan zo snel hebben we het over “Weet je nog toen”. Dit schrijf ik begin november op mijn Instagram. Ik zucht weer even. November. November is altijd zo’n nietszeggende maand. Waar je in oktober nog kan hopen op een Indian Summer, kunnen we dat nu echt vergeten. Zuchtend heb ik de winterjassen weer aan de kapstok gehangen en de verwarming staat weer aan. Ik sta een beetje in een wachtstand. Tot de feestdagen, want dan kan ik los. Helemaal los en vol nieuwe energie vooruit. Wachten op een goed moment is geen goed idee Waar ik in mijn privé leven misschien een beetje…
-
Mama, ik vind je stom
Zondagavond 17.59u. Dat geeft mij nog precies zes uur en één minuut tot de deadline voor de editorial van de maand november. Ik heb wel geteld nog nul woorden op digitaal papier gezet. Niet eens een steekwoord, een opbouw, een idee. Niks. Ik weet wel hoe het komt. De makkelijkste weg zou namelijk nu zijn om deze editorial te vullen met de tien dingen die ik stom vind. Ongetwijfeld komen daar dan dingen als corona en de maatregelen in voor. Koude koffie. Mensen die voordringen. Keiharde regen op zondagmiddag. Schaatsen en wielrennen op televisie. Instagrammers die mopperen over het algoritme. Avocado’s die rot zijn van binnen. Een gat in je favoriete jurk. Natte sokken. En pakketbezorgers die zonder aanbellen een briefje in de bus stoppen. Efin, te simpel, dacht ik zo. Ik zou ook uit de school kunnen klappen hoe ongelooflijk stom het is…
-
In de natuur kom je tot rust. Toch?
Het geluid van de vogels, even geen vliegtuigen en vooral veel bomen. Terwijl ik dit schrijf hupt er buiten op het terras een koolmeesje heen en weer. De dreumes slaapt uit en ik geniet van een kopje thee. Als ik uit het raam kijk, zie ik alleen maar bomen. Blaadjes die dansen in de wind. Helemaal ontspannen. Zou je denken. Maar dit is dag drie én nu pas voelt het als rust. Wellicht heeft de nachtrust er aan bijgedragen. Dat was gisteren wel anders. Toen moest ik eigenlijk alleen maar heel hard lachen en huilen van vermoeidheid tegelijk. Want daar lag ik, midden in de nacht, te staren naar het plafond. Wakker van de eekhoorns die aan het ruziën waren. Hoe paradoxaal wil je het hebben? Daarnaast draaide mijn hoofd overuren na het lezen van een magazine. Zo’n tijdschrift wat je meeneemt om lekker…
-
Zonder hashtags & filters
Het september issue. September voelt voor mij altijd als de 2e helft van het jaar. Wie een beetje kan tellen, weet dat het helemaal niet de helft van het jaar is. Het jaar duurt namelijk nog 4 maanden. De maand waarin we de zomervakantie achter ons laten en menig mama ineens weer een overvolle agenda heeft. Ondanks dat zij zich tijdens de vakantie had voorgenomen om meer rust te nemen. Over rust hebben we, hoe toepasselijk, afgelopen maand geschreven. Dus als jij je herkent in die mama met overvolle agenda, dan wordt het tijd om even terug te bladeren in ons online magazine. Het leven is online Zo voelt het inmiddels wel een beetje. Alsof dit de opening is van onze zevende(!) editie. Iedere maand weer verschijnen er prachtige verhalen online, tips, handigheidjes, herkenbare uitdagingen en grappige momenten. Van alles, wat wij willen delen…
-
Zo’n moeder waar iedereen jaloers op is
We kennen haar allemaal wel. Zo’n moeder waar iedereen heimelijk jaloers op is. Waarbij je denkt SERIEUS? HOE DAN? Gewoon HOE? Hoe doe je dat allemaal? Ik zit in het park. In mijn ene hand een cappuccino in mijn duurzaam, niet vaatwasbestendige, re-usable koffiebeker. In mijn andere hand een croissant van de ambachtelijke bakker. Living de fab life, zeg maar. Maar wacht, voordat je denkt dat ik de moeder ben in dit verhaal. Ik zit daar met mijn after-sport outfit. Lees een droge sweater die ik even snel verwisselende voor een zweetshirt. De sportbroek uittrekken vond ik een moeite te veel. Mijn ongewassen haar als een dooie cavia’s op mijn hoofd. Jep, heb je het beeld? Ik zag er op mijn allerbest, kijk eens hoe sportief ik ben geweest, uit. En toen zag ik haar. Die moeder. Die moeder van drie kinderen. Die parmantig…
-
De wijze woorden van papa
Er was eens een papa die wijze woorden sprak. Hij heeft mij geleerd om meer naar het grote geheel te kijken. Als kersverse mama verzandt je een beetje in de vorderingen van ‘de dag’. Baby moet x hoeveelheid flesjes, zoveel slaapjes en dat wordt je houvast of het “goed” gaat. En soms wordt dat een beetje een obsessie. Terwijl als je iets meer vanuit het grote geheel kijkt zal dat ene slaapje wat niet zo lekker ging of die ene dag met gekke flestijden, niet zoveel afdoen aan de ontwikkeling van je kind. De papa zei: als ie 4 is kan ie alles. Ik, als mama, besef wat voor wijsheid er in die woorden ligt. Want toen het me ook lukte om met iets meer afstand naar mezelf, baby en geheel te kijken… werd ik ook voor mezelf een stuk relaxter. En besefte ik…